Κάτι ψίχουλα του Κοντορεβυθούλη
με γυρνούν να βρω τον δρόμο
της ψυχής μου πίσω στο παραμύθι.
Κάτι απλές λέξεις φωτεινές
σαν αστέρια μες στη νύχτα
υπόσχονται ευχές
να βγουν αληθινές.
Ομορφιά και καλοσύνη,
τρυφερότητα κι αγάπη
παιχνίδι, περιπέτεια, θάρρος,
κομψός χορός, ειλικρινής ρομαντισμός.
Ομαλά ο χρόνος περνά
και χάνεται στα κείμενα
που δεν γράφτηκαν ακόμα.
Να ξέρω, να νιώσω, το λογικό, το σωστό
πάνε να βάλουν τρικλοποδιά στη χαρά.
Ανυπομονησία για τον ήχο του ρολογιού στις 12.
Λαχτάρα για το δηλητηριασμένο μήλο.
Απεγνωσμένη αναζήτηση για το αδράχτι
και το αγκάθι.
Ένα χαμόγελο κι ένα μυαλό σε επαφή,
μια συμβατή ψυχή, δεν αρκεί;
Βιασύνη για το τέλος πριν να ζήσω την αρχή.
Να τον βγάλω λίγο ή πολλύ.
Πρίγκιπας να θελήσει να βρεθεί
κι εγώ να μην είμαι εκεί,
να λείπω γιατί το 'σκασα,
δεν πίστεψα ότι υπάρχει.
Που να σκάσω
το μαγικό μπαλόνι,
να λουστώ με χρυσόσκονη,
του ουράνιου τόξου όλα τα χρώματα,
να γεμίσω ζάχαρη
και των λουλουδιών τα αρώματα..
Κι ας μην καθαρίζω μετά.
