Είναι αρκετός καιρός που έχεις σταματήσει να με "επηρεάζεις". Ωστόσο, ακόμα με τριγυρνάει η απορία "Ποιός φταίει;"
Δεν ήμασταν-και από την αρχή το ήξερα πως δεν θα 'μασταν- ποτέ ζευγάρι (Για το μέλλον επιφυλάσσομαι. Κανείς δεν ξέρει πώς τα φέρνει η ζωή..) ώστε να αναφέρομαι στο "Ποιός φταίει" που χωρίσαμε ή κάτι τέτοιο, όπως μπορεί να φανταζόταν κάποιος από τον τίτλο (εκτός από το συνειρμό με το "Τις πταίει;" του Τρικούπη που είναι τελείως άσχετος)
Μάλλον γράφω ανοησίες γιατί ξέρω πως δεν πρόκειται ποτέ να το διαβάσεις εσύ- αλλά και πάλι δεν θα 'ταν η πρώτη φορά που σου δείχνω έναν εαυτό διαφορετικό από το συνηθισμένο μου.
Η εισαγωγή προορίζεται περισσότερο για αυτούς που θα το διαβάσουν εκ των οποίων πολύ λίγοι ξέρουν σε ποιόν αναφέρομαι και όσοι πιθανόν να ήταν σε θέση να μαντέψουν δεν πιστεύω να το δουν ποτέ- και το ελπίζω.
Ωστόσο θα συνεχίσω να γράφω στο β' ενικό απευθυνόμενη στο πιο "Τέλειο" αγόρι που έχω γνωρίσει- κι ακόμα το πιστεύω ανεξάρτητα του τι νιώθω πια- στο άτομο που προκάλεσε τα δυνατότερα-ίσως και μόνα αληθινά- συναισθήματα της μέχρι τώρα εφηβείας μου.
Και αναρωτιέμαι "Ποιός-ή τι- έφταιξε;" για όσα ένιωσα για σένα.
Δεν ήμασταν-και από την αρχή το ήξερα πως δεν θα 'μασταν- ποτέ ζευγάρι (Για το μέλλον επιφυλάσσομαι. Κανείς δεν ξέρει πώς τα φέρνει η ζωή..) ώστε να αναφέρομαι στο "Ποιός φταίει" που χωρίσαμε ή κάτι τέτοιο, όπως μπορεί να φανταζόταν κάποιος από τον τίτλο (εκτός από το συνειρμό με το "Τις πταίει;" του Τρικούπη που είναι τελείως άσχετος)
Μάλλον γράφω ανοησίες γιατί ξέρω πως δεν πρόκειται ποτέ να το διαβάσεις εσύ- αλλά και πάλι δεν θα 'ταν η πρώτη φορά που σου δείχνω έναν εαυτό διαφορετικό από το συνηθισμένο μου.
Η εισαγωγή προορίζεται περισσότερο για αυτούς που θα το διαβάσουν εκ των οποίων πολύ λίγοι ξέρουν σε ποιόν αναφέρομαι και όσοι πιθανόν να ήταν σε θέση να μαντέψουν δεν πιστεύω να το δουν ποτέ- και το ελπίζω.
Ωστόσο θα συνεχίσω να γράφω στο β' ενικό απευθυνόμενη στο πιο "Τέλειο" αγόρι που έχω γνωρίσει- κι ακόμα το πιστεύω ανεξάρτητα του τι νιώθω πια- στο άτομο που προκάλεσε τα δυνατότερα-ίσως και μόνα αληθινά- συναισθήματα της μέχρι τώρα εφηβείας μου.
Και αναρωτιέμαι "Ποιός-ή τι- έφταιξε;" για όσα ένιωσα για σένα.
- Το άρωμα σου που την πρώτη φορά που το αισθάνθηκα πλημμύρισε το μυαλό κι αποσυντόνισε τις αισθήσεις μου.
- Η "κλασική ομορφιά" σου που αρχικά νόμιζα πως δεν με αφορούσε-τελικά το κλασικό αποδείχτηκε σταθερή αξία.
- Τα "μπράτσα" σου που "κανονικά" δεν θα μου άρεσαν.(Δεν έλιωσα όταν κάποτε έβγαλες τη μπλούζα σου. Φαινόταν έτσι κι αλλιώς.)
- Η μαμά μου που μου χε πει πονηρά "Δεν είναι κακό να σου αρέσει κάποιος" πριν καν το καταλάβω η ίδια.
- Τα άτομα που ταυτίζονται με τη ζωή σου και δεν περίμενα να παίξουν- τέτοιου είδους- ρόλο στη δική μου.
- Ο ξάδερφός μου που αποτελούσε το αντρικό μου πρότυπο και τον οποίο μου θύμιζες τρομερά.
- Αυτά τα 2 χρόνια διαφορά που άκουσα πως "είναι σημαντικά σ' αυτή την ηλικία" . Κι εσύ συνέχεια τόνιζες πως ήμουν μικρή- μικρότερη από σένα. Αυτή η αντιμετώπιση που άλλοτε μου άρεσε-την είχα συνηθίσει από τα ξαδέρφια μου- με τσάτιζε για να μη με καταθλίψει.
- Όλες οι κοπέλες που σε περιτριγύριζαν επιβεβαιώνοντας το καλό μου γούστο αλλά και τις μηδαμινές μου πιθανότητες.
- Το τραγούδι που συνήθιζες να τραγουδάς και για μένα η εκτέλεση σου θα 'ναι πάντα η καλύτερη- κι από την κανονική.
- Ο επιπλέον λόγος που με έκανε να σε θαυμάζω.
- Η ταχυπαλμία και το κοκκίνισμα στα μάγουλα μου που μου δημιουργούσε η σκέψη κι ακόμα περισσότερο η παρουσία σου.
- Οι συγκυρίες που άλλοτε με ανάγκασαν να υποκριθώ την αλήθεια κι άλλοτε μου στέρησαν την ευκαιρία να ζήσω το ψέμα.
- Το άγγιγμα σου που μια επεδίωκα και μια φοβόμουν την επίδραση του.
- Τα μάτια σου που, ακόμα κι όταν είχα την ευκαιρία, δεν άντεξα ποτέ μου να κοιτάξω.
- Εγώ
Μπορούσα να το ελέγξω; Ίσως, μέχρι ένα σημείο- την κορύφωση. Και μετά η σταδιακή εξασθένηση ήρθε φυσικά. Δεν ήθελα να το κάνω όμως κιόλας. Γιατί να το κάνω;
Πρόκειται για πολύτιμες, από τις ωραιότερες, εντονότερες εμπειρίες μου..
Μήπως τελικά αντί για "Ποιός φταίει;" πρέπει να ρωτήσω "Ποιόν να ευχαριστήσω;"
