Αστείο

Είναι αστείο 

πόσα έγραψα 

για ανθρώπους 

που δεν το ξέρουν 

κι ούτε θέλουν.

Είναι αστείο 

πόσα έγραψα 

για πράγματα

που δεν τα ξέρω

κι ούτε θέλω.

Αστείο

ή γελοίο. 

Για ανθρώπους

σαν εσένα. 

Για πράγματα 

σαν τον έρωτα. 

Αστείο

ή γελοίο 

ή τραγικό. 

Πάτρια εδάφη / Αντίκες

Γυρνώντας στα πάτρια εδάφη.. 

Αρχίζεις τις βόλτες στους κήπους 

με τα λουλούδια που αγάπησες 

και τα δέντρα που σε αγκάλιασαν, 

τα ζουζούνια που μιλούν τη γλώσσα σου, 

τα χρώματα που συνοδεύουν τη ζωή σου, 

τις μυρωδιές που θα σε ακολουθούν. 

Αφήνεσαι στον ουρανό 

ηλιόλουστων ημερών 

που θα είναι πάντα εδώ να σε περιμένουν.

Μα μέσα στα εδάφη αυτά 

κάποια στιγμή αρχίζεις και τα σκαψίματα. 

Ψάχνεις θησαυρούς που είχες θάψει

κι είχες νόμιζες ξεχάσει. 

Με αμφίβολα σημάδια να σε καθοδηγούν

αφού τόσα έχουν αλλάξει. 

Τα χρόνια που έχουν περάσει μοιάζουν λίγα. 

Σαν να νομίζεις πάντα μέσα σου βαθειά 

πως μπορείς να γυρίσεις στα παλιά. 

Πως υπάρχουν πράγματα αρχαία 

που το να τα ξεθάψεις έχει αξία. 

Θα τα ξεσκονίσεις λίγο κι όλα θα είναι καλά. 

Με την απόσταση του χρόνου 

μπορείς τώρα να τα καταλάβεις καλύτερα. 

Με αυτή την απόσταση

που ήλπιζες πως θα σε κάνει να ξεχάσεις.

Μα δε θέλησες ποτέ πραγματικά να ξεχάσεις.

Φοβάσαι να ξεχάσεις. 

Δεν θέλεις να ξεχνάς.

Θέλεις να μπορείς 

να έχεις κάπου να επιστρέψεις.

Δεν πετάς τίποτα. 

Μόνο χάνεις. 

Κι έτσι αδειάζει χώρος στα ράφια. 

Στα ράφια με τις αντίκες

που θα είναι πολύτιμες 

πάντα για σένα

κι ας μην λειτουργούν πια. 

*Μην ψάξεις/φτιάξεις αντίγραφα.