Χώμα

*Αυτά τα λόγια προήλθαν από μια άλλη ψυχή 

και γράφτηκαν όπως η δική μου τα έχει συγκρατήσει. 

Δεν μπορώ να βάλω σε λέξεις

ο, τι νιώθει το σώμα μου.

Δεν μπορώ να σου μιλήσω.

Δεν ξέρω τι να σου πω.

Δεν μπορώ να ακούσω τη φωνή μου.

Δεν ξέρω αν μπορείς να με ακούσεις.

Νιώθω σαν ένα φάντασμα

που αν με συναντήσεις

θα περάσεις από μέσα μου και θα χαθείς.

Νιώθω θαμμένη βαθιά στη γη.

Αν φωνάξω κανείς δεν θα με ακούσει.

Αν ανοίξω το στόμα μου θα γεμίσει χώμα.

Θέλω να σκάψω με τα χέρια μου να βγω στην επιφάνεια.

Μπλέξιμο

Χαϊδεύει τις ατέλειες του.
Τις βρίσκει ενδιαφέρουσες.
Τις δικές της αυτός τις βρίσκει τέλειες.
Γεύεται το παιδικό χαμόγελό του.
Καταβροχδίζει το πονηρό μηδίαμα της.
Είναι ώριμοι να χαρούν την ανωριμότητά τους.
Κάνουν σωστά τα λάθη τους.
Παιδιά που σοβαρεύουν.
Ενήλικες που παίζουν.
Ελπίζουν πως μπορούν να μπλεχτούν τα κορμιά,
χωρίς να μπλεχτούν τα μυαλά,
πως οι αισθήσεις μπορούν
να διαχωριστούν από τα αισθήματα.
Ψάχνουν την ομορφιά πέρα από τη λογική
και το καλό πέρα από το σωστό.
Παθιάζονται ενώ προσπαθούν να μην την πάθουν.
Ψάχνουν όπως βρέθηκαν,  να τα βρουν.