Το ίδιο φεγγάρι

"Απαλή καλοκαιρινή αύρα χαϊδεύει το πρόσωπό της. 
Κλείνει τα μάτια και νιώθει να αναγεννιέται. 
Το άρωμα,  το άγγιγμά του διαπερνάνε το κορμί της, 
κι ας είναι μίλια μακριά. 
Λούζονται με το φως του ίδιου φεγγαριού, 
λάμπουν με τα ίδια αστέρια απόψε. 
Σε κάποιο άλλο μέρος, σε μια άλλη στιγμή στο χρόνο, 
σε έναν άλλο κόσμο, σε μια άλλη ζωή
θα μπορούν να είναι μαζί."

Γράφτηκε
για μένα μα όχι από μένα
στο παρελθόν του παρόντος
για το παρόν κάποιου μέλλοντος.


Υ. Γ.  Πρωτόγνωρη αίσθηση να γίνεσαι έμπνευση..! 

"Μόνο στα όνειρα.."

Σ' ονειρεύτηκα

Σε συνάντησα τυχαία

Σ' ακολούθησα

Σε περίμενα

Σ' έψαξα

Βρεθήκαμε κοντά

Έγυρα πάνω σου δειλά

Κάποιος μιλούσε για τον έρωτα

Με δέχτηκαν τα χέρια σου

Με πήρες αγκαλιά

Γύρω σου εγώ τυλίχθηκα

Ένιωθα ήρεμα

Ένιωθα πως ανήκα

"Είμαι ευτυχισμένη" είπα

με όλη μου την καρδιά

Ξύπνησα

Δάκρυσα

Θα μπορούσε..

Περασμένα μεσάνυχτα.
Επέλεξε να κάτσει στη μαρίνα.
Φτάνοντας εκεί κοίταξε επανηλλημένα προς τα πέρα προκειμένου να δει αν υπάρχει άλλο ελεύθερο παγκάκι.
Μπορεί τότε να την είδε κι εκείνος, ο επίσης μόνος που ξεχώριζε από τα ζευγαράκια, στα αμέσως επόμενα παγκάκια.
Ακόμα κι αν κοίταξε προς την δική του πλευρά μπορεί να μην τον είδε εκείνη πραγματικά.
Ήταν νεαρός με πυκνά μαλλιά, λεπτός σχετικά με γυαλιά, και ίσως με μια καρό μπλούζα.
Καθισμένη στο παγκάκι της έφαγε το σουβλάκι της, δίνοντας κάποια κομμάτια σε μια γάτα, που τριγύριζε και τεντωνόταν υπομονετικά χωρίς να της ζητά.
Ασχολήθηκε με το κινητό της έπειτα, ενώ θα μπορούσε να αφεθεί να κοιτά των θέα της πόλης μπροστά της και τη θάλασσα.
Εν τω μεταξύ, κάποια στιγμή εκείνος απ' το επόμενο παγκάκι ήρθε αργά στο διπλανό προηγούμενό της.
Περισσότερο το κατάλαβε από την σκιά παρά τον κοίταξε κλεφτά.
Έβηξε εκείνος, έβηξε εκείνη αληθινά, με κάποιου χρόνου διαφορά.
Αποφάσισε να αφήσει-να φυλάξει το κινητό της κάπως καθυστερημένα.
Τεντώθηκε κι έβγαλε διακριτικό αναστέναγμα.
Παρόμοιο ήχο και μετά, αφού την είχε αγνοήσει από μακριά η γάτα, την οποία είχε φωνάξει ψι-ψι επίμονα,  σκύβοντας αντίθετα από εκείνου την πλευρά.
Στη γάτα τόλμησε να απευθυνθεί, σε εκείνον όχι.
Τι παράδοξο την επαφή με τα ζώα να τη θεωρούμε ευκολότερη..
Μα αφού όντως δεν είχε τι να του πει.
Ισχύει δεν ισχύει πως η νωρίτερα του μετακίνηση θα μπορούσε να συνιστά προσέγγιση, κι έπρεπε, αν ήθελε, την επόμενη κίνηση να την έκανε αυτή.
Ακόμα και χωρίς να την ενδιαφέρει ερωτικά, μόνο για ανταπόδοση, μόνο για γνωριμία, για παρέα.
Μάλλον δεν ήθελε παρέα. Δεν το 'χε ανάγκη πραγματικά.
Εκείνος, λίγο αργότερα, σηκώθηκε, πήγε προς την προκυμαία κι έφυγε τελικά. Πήγε η ευκαιρία.
Απογοητεύτηκε λίγο είναι η αλήθεια.
Προβληματίστηκε περισσότερο για το πώς αντιμετώπισε η ίδια το συμβάν.
Όσο εκείνος απομακρυνόταν, τότε μόνο δεν ντρεπόταν να τον κοιτάει σταθερά.
Και η γάτα πουθενά.

 

Ο δρόμος του Φεγγαριού

Το φεγγάρι έρχεται από την ανατολή και πάει προς τη δύση.  

Είναι η πορεία που του έχει ορίσει η φύση.

Ποτέ του δεν θα την καταπατήσει.

Γεμάτο,  λαμπερό,  

μισό ή ασθενικά λεπτό

πάντα κρατά τη διαδρομή αυτή σταθερά.  

Προχωρά μόνο μπροστά.

Κάνει μια νέα αρχή κάθε βραδιά. 

Ποτέ του δε γυρίζει πίσω απ' όπου έχει φύγει.

Δεν ζητάει στιγμές να ξαναζήσει.

Όταν βρεθεί στην ανατολή έχει αλλάξει.

Διάττοντες αστέρες δεν προσπαθεί να ψάξει.

Φωτίζει o,τι ζει την κάθε του στιγμή.

Για συντροφιά του έχει όποιον κάνει την επιλογή
 να 'ναι μαζί του εκεί.

Τον δρόμο του αυτό

κι εγώ -θέλω να- ακολουθώ.

Το ξέρω πως ο άλλος ποτέ δεν ωφελεί,

μα έχω στον πειρασμό του πολλές φορές βρεθεί.

Το έχω ξαναζήσει, το έχω ξαναπεί,  

Κι αν οι άνθρωποι γυρίζουν πίσω, ο χρόνος δεν μπορεί.