Ιππότες

Υπάρχουν.


   Ομολογώ πως ακόμα κι εγώ έφτασα κάποια στιγμή να το αμφισβητώ. Είχα παρατηρήσει τους ιππότες να τους παριστάνουν ..πότες απευθυνόμενοι σε αφελείς -αυτοαποκαλούμενες-  "πριγκίπισσες". Όχι, εγώ δεν ανήκω σε αυτές. Όσοι με ξέρουν το ξέρουν. Πριγκίπισσα, ναι, είμαι και παραμένω- ή έστω προσπαθώ. Αλλά άλλου τύπου (σ' όλες τις λεπτομέρειες του οποίου δεν θα επεκταθώ εδώ). Του τύπου πάντως που δεν θα πλησίαζε ένας τέτοιος "ιππότης" και που ούτε κι εκείνη θα τον ήθελε- αντιθέτως, αν την φιλούσε θα αηδίαζε, καθότι ήδη ξύπνια.

   Από τα παιχνίδια ρόλων στο παρελθόν μου αργά ή γρήγορα συνειδητοποίησα πως ως αδρανής πριγκίπισσα έβρισκα τη δράση των ιπποτών πιο ενδιαφέρουσα. Αρχικά τους παρατηρούσα (όπως τους ποδοσφαιριστές της διπλανής αυλής του νηπιαγωγείου από τον κεντρικό "πύργο" μου, κατά τις μέρες που δεν είχαν το ενδιαφέρον της επίθεσης των "εχθρών" μου) 'Επειτα άρχισα να οργανώνω τακτικές, μάχες, σχέδια και στρατηγικές, διατηρώντας ωστόσο πάντα το θηλυκό εαυτό μου.  Δεν άφηνα την περιπέτεια στους ιππότες κι εγώ να περιμένω. Στο παραμύθι μου είχα δράση, ακόμα κι όταν ήταν μόνο μες στο μυαλό μου εκτυλιγμένο.

   "Το αποφάσισα. Δεν θέλω πρίγκιπα. Θέλω ιππότη." δήλωσα κάποια στιγμή της εφηβείας μου " Κι όποιος γνώρισε ποτέ τα άκρα της μαλθακότητας και της φιλαρέσκειας με καταλαβαίνει."

Οι πρίγκιπες των παραμυθιών στην πλειοψηφία τους δεν έχουν ούτε σπουδαία προσωπικότητα ούτε ιδιαίτερα ενεργό ρόλο (μερικοί δεν έχουν καν όνομα) αλλά ουσιαστικά αποτελούν τρόπαιο των ηρωίδων- πριγκιπισσών, εφόσον αυτές ξεπεράσουν διάφορες δοκιμασίες. Οι πρίγκιπες της ιστορικής πραγματικότητας κλεισμένοι στο παλάτι τους είναι συγχρόνως καλομαθημένοι και κακομαθημένοι μπούλιδες.Στη δική μου πραγματικότητα υπήρξαν και οι πρίγκιπες που είχαν ψώνιο "ευγενούς" και καμία σχέση με ευγένεια. Έτσι κατέληξα στους ιππότες που έχουνε κι ενέργεια και ξέρουν να φερθούν.

    Από το καταστάλαγμα των επιθυμιών μου στο μυαλό μου μέχρι να τους συναντήσω, ύστερα να τους γνωρίσω και να τους αναγνωρίσω πέρασε αρκετός καιρός. Όμως είναι πλέον στη ζωή μου.

    Οι ίδιοι ίσως δεν το ξέρουν ή μάλλον αρνούνται να το παραδεχτούν. Όταν είναι κακιά μάγισσα που τους προκαλεί, θα μπορούσε να κάνει τον χαρακτηρισμό να φανεί αδυναμία ή κοροϊδία στη σύγχρονη εποχή. Εγώ όμως το βλέπω πανδαισία κάθε φορά που προσέχω πως την αντιμετωπίζουν λεκτικά και πως υπερασπίζονται το δίκαιο απέναντι στα κάθε είδους κακά. Όταν δε είναι για να υπερασπιστούν εμένα που μπαίνουνε μπροστά.. Οι φιλικοί σωματικοί αγώνες είναι πιο κοντά στην κλασσική εικόνα για τους ιππότες, κι ας μην είναι η ουσία, συνιστούν αποδεικτικά στοιχεία που χαίρομαι επίσης αρκετά. Πρόσθετο ατμόσφαιρας οι συνεχείς πάνω κάτω καλπασμοί από δω και από κει, που δεν είναι, ωστόσο, εύκολο για τον καθένα να τους ανεχτεί. Είναι και οι θεωρητικές εκφράσεις, σημάδια καλλιέργειας, μα μάλλον είναι το λιγότερο. Τυπικές τρυφερές χειρονομίες, (επιλεκτική) ευγένεια, προθυμία να βοηθήσουν. Η χαρακτηριστική σκηνή: προσφορά του χεριού να στηριχθώ πιο ψηλά για να ανεβώ.

   Μα πάνω απ' όλα απολαμβάνω το γεγονός ότι η θέση μου στην πλοκή δεν είναι παθητική. Στην περιπέτεια είμαστε μαζί. Δεν τους πειράζει που αποτελώ πριγκίπισσα δυναμική. Με σέβονται, με εκτιμάνε, με διδάσκουν και μαζί μου πολεμάνε. Η αναμέτρηση, όταν είναι μεταξύ μας, τόσο ενδιαφέρουσα, τόσο ζωντανή, που δεν με νοιάζει ποιόν θα έχει νικητή, αρκεί μονάχα να συνεχιστεί. Κι όλα κρίνονται από μια κίνηση απλή που εφόσον βρει τον στόχο με ακινητοποιεί.

Είναι για να το ζεις, όχι για να το πεις.

Ποιες λέξεις θα αξίζαν πιο πολύ

από κάθε μας κοινή στιγμή;

Η ματιά.. το άγγιγμά σου..

το χαμόγελο.. το πείραγμά σου..

Φαινόμαστε αθώοι αλλά και πονηροί.

Ψάχνουμε κι οι δυο ευκαιρίες για να 'μαστε μαζί.

Συζητάμε και στην ουσία συστηνόμαστε.

Αργά μαθαίνουμε πως από πάντα γνωριζόμαστε.

"Σε θαυμάζω", λέμε, "ευχαριστώ",

 "σε εμπιστεύομαι", "σε συμπαθώ".

Το μόνο που δε λέμε: Σ' αγαπώ

Λιγότερο από δυο λέξεις.

Για να τις πούμε όμως κολλάμε.

Δεν ξέρω αν θα τις πιστέψεις.

Δεν το χρειαζόμαστε, ή μήπως δεν τολμάμε;

Φυσαλοφούφουλο

Είδα πως σε μια γλάστρα στο μπαλκόνι μου φύτρωσε ένα "φυσαλοφούφουλο" (κατά το χρυσαλιφούρφουρο της Λιλιπούπολης) , όπως το λέω εγώ.
Μόλις ανθίσει θα..




Το έκοψα απαλά, το κράτησα, το κοίταξα προσεκτικά.
Σκέφτηκα τι να ευχηθώ.  Στράφηκα προς τον ουρανό.
Έριξα ένα βλέμμα, που πέρασε τα κτίρια, τα σύννεφα και έφτασε σ' εσένα.
Φύσηξα το "φυσαλοφούφουλο" από κοντά, τρυφερά, σαν να το φίλησα.
Έκλεισα τα μάτια και ευχήθηκα.
Να φτάσει στο δικό σου μπαλκόνι,
να φυτρώσει στη γλάστρα με το αγαπημένο σου φυτό- αν δεν έχεις, σε κάποια με ξεχασμένο χώμα ή ένα λουλούδι που μαραίνεται το χειμώνα,
μια μέρα ξαφνικά να το κοιτάξεις, να γίνει αιτία που θα χαμογελάσεις,
να το πιάσεις με τα χέρια σου τα αγαπημένα, να το φυσήξεις... και να ευχηθείς για μένα!

Όταν έρχονται οι βροχές

Όταν έρχονται οι βροχές, τα κρύα,

Θες ένα χαμόγελο ικανό να διώξει τη μελαγχολία,

Μια λαμπερή ματιά όσο ο ήλιος που σου στερεί η συννεφιά,

Χέρια απαλά να σε τυλίγουνε ζεστά

 σαν τα παπλώματα που αποχωρίζεσαι με βαριά καρδιά τα πρωϊνα,

μέσα κι αντί γι' αυτά.

Χείλια γλυκά- χίλια φιλιά

σαν ζεστή σοκολάτα που σε χαλαρώνει, σαν τον καφέ που σε ξυπνά.

Έναντι

  Σκορπίζω αυτά που θα θελα να σου πω, αυτά που θα θελα να σου δώσω, εδώ κι εκεί μέσα στη μέρα μου. Στην κάθε μέρα μου. Μαζεύω από δω κι από κει, από πολλά μικρά πράγματα, αυτά που έχω ανάγκη από εσένα.
  Και φυσικά δεν είναι αρκετά. Εσένα κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε αντικαταστήσει. Δεν είναι αυτό που θέλω ούτε και προσπαθώ άλλωστε.
  Έλα όμως που ούτε να σε πάρω με τη βία στη ζωή μου μπορώ ούτε να εισβάλλω στη δική σου. Ο καθένας τη ζωή του. Κάποτε, δεν μπορεί, θα ενωθούν.
  Γιατί το μέλλον το χω 'δει και το 'χω νιώσει. Με μικρές προκαταβολές από αυτό. Με κομμάτια δανεικά που γεμίζουν τα κενά. Έτσι υπάρχω. Έτσι αντέχω ως τότε να ζω.
  Χωρίς εσένα είμαι μόνη. Μα δεν είμαι μόνη γιατί δεν είμαι χωρίς εσένα. Δεν θα μπορούσα να είμαι. Είσαι παντού και πάντα. Το ίδιο κι εγώ για 'σενα.
Μόνο που δεν με βλέπεις. Κι είναι κρίμα. Γι' αυτό κι ίσως εσύ να νιώθεις μόνος. Δεν είσαι.
Δες με. Είμαι εμείς κι είμαι καλά.

• Αγκαλιάζω τις φίλες μου σφιχτά πιο πολύ και πιο συχνά. ( Ποιός να το πίστευε, αλήθεια, ότι υπήρχε πιο πολύ..)

• Παίρνω το μαξιλάρι μου αγκαλιά ακουμπώντας το κεφάλι και φαντάζομαι πως είναι ο θώρακας σου.

• Φιλάω το αρκουδάκι μου στη μύτη του καρδούλα, το καλημερίζω το πρωί. Το βράδυ κοιμάμαι χαϊδεύοντας το μάγουλο ή  το αυτί του.

• Ακούω τραγούδια και σκέφτομαι πως μου τα αφιερώνεις. Βρίσκω ό,τι ταιριάζει και σου το αφιερώνω στο μυαλό μου.

• Χαμογελάω στον καθρεύτη. Κοιτάω με λαχτάρα. Όπως θα κοιταζά εσένα-όπως θα θελα να κοιτάς εμένα. 

 
 

Δακρυσμένο Ασημένιο Αγγελάκι

Γνωρίζω έναν άγγελο,

μικρό μόνο στο μάτι,

με μαγικό χαμόγελο και με φτερά στην πλάτη,

που όλο ακτινοβολεί γλυκήτητα κι αγάπη.

Τον βλέπω πρόσφατα να κλαίει.

Ραγίζει η καρδιά του

που πρέπει να αποχωρηστεί τον θεϊκο ερωτά του,

αν θέλει μέσα στη ζωή να ανοίξει τα φτερά του.

Κουρνιάζει μες στα σύννεφα,

χορταίνει από χάδια,

φυλάει φιλιά να το κρατούν ζεστό τα κρύα βράδια,

γεμίζει από παράδεισο μα η βαλίτσα του άδεια.

Ξεσπά συχνά και ξαφνικά,

μουτρώνει και θυμώνει,

γυρνά την πλάτη και κοιτά αλλού λες και γλυτώνει

αν κάνει ότι αγνοεί το φίδι που τον ζώνει.

Εκείνος που τον έπλασε

αυτός που αγαπάει,

χαμογελά και δεν μιλά και πάντα τον κοιτάει,

ήρεμος μένει μέσα του κι ας το αποχαιρετάει.

Μην το φοβάσαι/Να το θυμάσαι, ο Θεός αγγέλους δεν ξεχνάει.