Κόκκινο φεγγάρι

Λευκό πρόσωπο με κόκκινα σγουρά μαλλιά,

που χαϊδεύουν τους ώμους της απαλά, 

όπως το χέρι του.

Λάμπει από ευτυχία, 

χαμογελά με ηρεμία,

μέσα στην αγκαλιά του. 

Σαν κόκκινο φεγγάρι στην ανατολή,

μέσα σε μαύρο φόντο, κι από τους δυο,

θυμίζει κάτι από τις νύχτες που θα 'ρθουν,

με όνειρα σε καθαρό ουρανό.

Μάχη στην ψυχή

*εμπνευσμένο από τον "Καπετάν Μιχάλη" 

για τον Λογοτεχνικό-Φωτογραφικό Διαγωνισμό 

του Ν. Καζαντζάκη

Γυναίκα είναι η πατρίδα, 

μάνα συγχρόνως και ερωμένη.

Θέλει αφοσίωση, φροντίδα.

Αγάπη κι έρωτα άλλον δεν σηκώνει.

Μάχη σκληρή μες στην ψυχή του αγωνιστή.

Με αίμα ζητά η φωτιά να πληρωθεί.

Ακόμα κι αν η πατρίδα ελευθερωθεί,

της γυναίκας την πληγή δεν θα αποχωριστεί.

Στο πάθος στρέφει το μαχαίρι,

στα στήθη που ήταν για αυτόν ζωή. 

Τα μάτια που σφάλισε το χέρι,

μέσα της πάντα η καρδιά θα κρατεί. 

Επιπλέον στίχοι που δεν έστειλα στον διαγωνισμό

Ο φίλος γίνεται εχθρός 

και η αγάπη θάνατος.

Και αν μαχαιρώσεις την καρδιά, 

μέσα σου πάλι θα χτυπά ,

 πληγωμένη.

Λέξεις για το Τίποτα

Κι ήταν πολλά όσα έγραψα για 'σένα,

πολλά όσα είπα, 

πολλά όσα έδειξα.

Και τώρα πια τίποτα. 

Τίποτα να μας ενώνει. 

Ποτέ τίποτα. 

Μόνο οι αναμνήσεις,
που ξεθωριάζουν  δειλά.

Μόνο τα κείμενα,
που σε άλλους ταιριάζουν καλύτερα. 

Δεν ανήκουν σ' εσένα. 

Μερικά δεν ανήκουν ούτε σ' εμένα. 

Λες και τίποτα, τίποτα δεν ήταν δικό μας. 

Το "μας" ήταν στο μυαλό μας. 

Στο μυαλό μου. 

Εσύ το δρόμο σου κι εγώ το δικό μου. 

Σαν να μην συναντήθηκαν ποτέ τα βήματά μας. 

Σαν να πετούσα ενώ βούλιαζες εσύ στο χώμα, 

ή αντίστροφα. 

Σαν να μην ήταν τίποτα. 

Λέξεις μόνο όλα. 

Λέξεις ξένες. 

Λέξεις πολλές. 

Πια αλλαγμένες. 

Κι αν σ' αγάπησα ποτέ δεν έμαθα. 

Μια ζωή ερωτευμένη με τον έρωτα. 

Στον έρωτα όλα. 

Στη ζωή και στον έρωτα. 

Και έπειτα τίποτα. 

Μόνο λάθη σωστά. 

Τα φιλιά των ματιών

Πάντα την νύχτα
όταν εκείνος την άφηνε σπίτι,
εκείνη πριν τον αφήσει

έψαχνε το κινητό της

για να αργήσει την έξοδό της

από το αυτοκίνητό του

έψαχνε το πορτοφόλι της

περιμένοντας ένα φιλί του

έμενε ψάχνοντας μια αφορμή να μην φύγει

έμενε για να μπορέσει να του δείξει

πως ήθελε πολύ να την κρατήσει.

Μα εκείνος μετά από μια μακριά ματιά

της έδινε σιωπηλά δεύτερο ραντεβού στα όνειρα,

από τα οποία έφευγε μόνο το ξημέρωμα.

Ποτέ δεν την είχε φιλήσει,

ίσως για να μην την φυλακίσει,

ίσως για να μην φυλακιστεί,

και ας ένιωθε πως δεν είχαν χωριστεί στιγμή.

Μαζί σου να δακρί-ζει

Δακρίζω σημαίνει αφήνομαι να αισθανθώ, πλημμυρίζω.

Κάνε την να δακρίζει από το πόσο γελάει.

Να δακρίζει από τρυφερή συγκίνηση.

Να δακρίζει στην αγκαλιά σου. 

Να δακρίζει από τα γαργαλιτά σου.

Να δακρίζει όταν μαγειρεύετε μαζί από τα κρεμμύδια. 

Να δακρίζει από την κρύα νύχτα ενώ μένετε έξω να βλέπετε τα αστέρια.

Κάνε ο, τι μπορείς να μην δακρίζει ποτέ από λύπη.

Τότε θα σου αφεθεί πριν καν το καταλάβει. 

Δες την να πλημμυρίζει από ό, τι ζει.

Η Εύα βαριόταν

Βαριόμαστε την ευτυχία

και συνηθίζουμε την δυστυχία.

Χαιρόμαστε τα λάθη

καθώς υποφέρουμε από τα "σωστά".

Ενώ περιπατούμε στο όνειρο

ονειρευόμαστε την περιπέτεια.

Θέλουμε να νιώσουμε

και μετά ας μετανιώσουμε.

Το σκάμε από τον παράδεισο

και το πληρώνουμε με θάνατο.

Μα η αλήθεια είναι πως ζούμε

για να επιθυμούμε.

Μάτια πουλιά

Ανήσυχα μάτια.
Ίριδα με λάμψη από ηλιοβασίλεμα.
Τα σκεπάζουν βλέφαρα με βαμμένες βλεφαρίδες.
Κρύβονται πίσω από πυκνές,  βαριές κουρτίνες.
Μάτια μισόκλειστα.
Ανοίγουν μόλις απομακρύνεσαι και πάνε να σε χάσουν.
Μάτια που μοιάζουν με πουλιά που έχουν το κεφάλι μες στα φτερά τους.

Καλοκαίρια μικρά

Τα καλοκαίρια

μικρές ελπίδες και μικρές απογοητεύσεις

μικρές βουτιές και μικρές γεύσεις

μικροί καύσωνες και μικρές δροσιές

μικρά ταξίδια και μικρές επιστροφές

μικρά διαλείμματα και μικροί χωρισμοί

Κάθε καλοκαίρι μικρό τέλος και αρχή

Προσπαθούμε να τους χωρέσουμε μια ζωή

μα

Τα καλοκαίρια είναι μικρά

Μην (με) φοβάσαι

Πώς τρομάζεις από τις σπίθες,
όταν χειρίζεσαι τόσο επιδέξια την φωτιά;

Πώς σε πνίγουν οι σταγόνες,
όταν μπορείς και (με) ταξιδεύεις μες στη θάλασσα;

Γιατί να θες να μας χωρίζεις απότομα,
ενώ γινόμαστε ένα τόσο αρμονικά;

Γιατί φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό
και μαζί εμένα που σ' αγαπώ;

Ακόμα δεν μ'έχεις συνηθίσει;

Αφού χτίζουμε παλάτια μαζί,
προς τι η ανάγκη για ανάμεσά μας τείχη;

Αφού ζούμε το όνειρο,
από ποιον βασανίζεσαι εφιάλτη;

Αφέσου στην αγκαλιά μου
και δες απ' τη ματιά μου,

μάτια μου, φως μου, ομορφιά μου.

Αφέσου στη στιγμή
κι εμπιστεύσου τη ζωή. 

Νιώσε και νιώσε με. 

Μην (με) φοβάσαι.

Χ

Τυχαία.. κρυφά.. περίεργα πράγματα..
Βαθιά ή επιφανειακά;..
Νόμιζα πως καταλάβαινα..όμως δεν ξέρω τίποτα..ούτε για σένα ούτε για μένα..
Πώς μπλέχτηκα;..
Άραγε ο,τι είδα ήταν σε εσένα ή σε εμένα;..
Το ξένο - το οικείο.. Το ποθητό - το ελκυστικό.. Το αγνό - το ένοχο..
Μυστικό που μπορώ μόνο να λέω..
Μόνο εσύ μου το έχεις εμπνεύσει..Όμως δεν θα γίνει πράξη..
Ποτέ δεν θα το κάνω.. Δεν θα δοκιμαστώ να δοκιμάσω..
Από πότε αλήθεια το θέλω;..Το θέλω αλήθεια;..Και τι θέλω;..
Τι είσαι για μένα;..
Γιατί εσένα;..
Είναι η φύση ή η σκέψη;..
Πώς νιώθω για αυτό;.. Τι νιώθεις για μένα;..
Κι αν μάθω;.. Κι αν τολμήσω;.. Κι αν σου μιλήσω;.. Κι αν σου ζητήσω;..
Κι αν αυτό δεν χρειαστεί;.. Αν κάνεις εσύ την πρώτη κίνηση;..
Θα χαρώ ή θα φοβηθώ;..
Τι νόημα έχει όλο αυτό;..

Ποθητός δεσμός

Αν μ' αγαπάς, να το ξέρω.

Τίποτ' άλλο δεν θέλω.

Μοναχά να το λες.

Στη ματιά σου να βλέπω

πως για πάντα με θες.

Εδώ

να ζητάς να μένω

κι εγώ

πιο πολύ ν' αγαπώ

καθετί σου κρυμμένο

όσο και φανερό,

γι' αυτό

να σ' αφήσω μην θέλω

ούτε να το μπορώ.

Ηλιαχτίδα

από 17-4-15

Στην αρχή, από την πρώτη στιγμή,φάνηκε μια ηλιαχτίδα λεπτή.
Λεπτή και τόσο φωτεινή
όσο η γραμμή των χειλιών στο χαμόγελό της.

Μου άνοιξε την πόρτα της.
Σήμανε την αυγή
που με καλωσόρισε σε μια καινούργια εποχή.

Μου άνοιξε την ψυχή της.
Με το φως,  τις σκιές,  τα χρώματά της.

Πόσα ηλιοβασιλέματα έχουμε δει μαζί.
Πόσα σκοτάδια έχουμε παλέψει.

Πόσους ρυθμούς της ζωής την έχω δει να χορεύει.

Έρχεται-φεύγει.
Μα δεν με ξεχνάει και δεν μ' αφήνει.

Κανείς δεν την πιάνει.
Μα όλο κάτι την πιάνει.

Και γλιστράει.

Λες και μπορεί το φως να κρυφτεί,
ο ήλιος να σβήσει,  η αχτίδα για πάντα να χαθεί.

Δεν μπορεί.

Ο, τι συμβαίνει είναι νύχτας και μέρας εναλλαγή.

Μου λείπεις.

Μου λείπεις.
Νιώθω πως λείπει κάτι από εμένα κι είσαι εσύ.
Το κοίταγμα κι η αγκαλιά σου.
Η φωνή,  το άρωμα,  η αφή.
Τα όμορφα λόγια και τα πειράγματά σου.
Τα πονηρά και τα ήρεμα χαμόγελά σου.
Μακριά σου δεν είναι ήρεμη η σιωπή,
δεν είναι ελαφριά,  βαραίνει.
Το ίδιο και οι ήχοι.
Με κουράζει το καθετί
και τίποτα δεν με ενδιαφέρει.
Πονάει και το σώμα μαζί με την ψυχή.
Σαν κάθε μου κομμάτι ένα μέρος του έχει χάσει.
Μου λείπεις.
Μόνο εσύ.

Έτος φωτός

Είμαι ευτυχισμένη.

Η ευτυχία μου είσαι εσύ.

Η ευτυχία είναι στιγμές.

Στιγμές μαζί σου.

Θα ήθελα να σταματήσω το χρόνο.

Αλλά δεν μπορώ.

Μπορώ μόνο να τον απολαύσω.

Να τον ζήσω.

Να τον γιορτάσω.

Σου λέω "σ'αγαπώ".

Όχι επιδιώκοντας να σε κρατήσω.

Αλλά επειδή και μόνο σε έχω εδώ.

Μου μαθαίνεις τον ίδιο μου τον εαυτό.

Με μαθαίνεις και σε μαθαίνω.

Σε θέλω.

Θέλω όσα είσαι χωρίς να το ξέρω.

Θέλω όσα μου δίνεις χωρίς να το ξέρεις.

Θέλω να σου δώσω χωρίς να υπολογίζω.

Να σου δώσω ευτυχία.

Να μου δώσεις αγάπη.

Να μοιραστούμε το τώρα.

Κι ας μας δώσουν χρόνο τα αστέρια.

Χρόνια -φωτός- πολλά

Πέρασε

Τον είδε να περνάει το δρόμο
όπως περνάει μια ανάμνηση από το μυαλό.

Φάνηκε σαν στη μορφή
τίποτα να μην έχει αλλάξει από μια άλλη εποχή.

Όμως είχαν περάσει - αλλάξει πολλά,
κι έτσι δεν έριξε ούτε δεύτερη ματιά.

Μια στιγμή απλά να τον κοιτάξει
και καμιά άλλη μετά για να τον ψάξει.

Χάθηκε με το μαύρο του μανδύα στη νύχτα,
με τη σιωπή του στη μουσική.

Καμία σπίθα από το παρελθόν,
την κάλυψε το φως των αστεριών..

Εδώ σε θέλω

Εδώ σε θέλω μάτια μου,

να 'ρθεις και πάλι πίσω,

κι εγώ για να σε υποδεχτώ

να σε γλυκοφιλήσω.

Εδώ σε θέλω μάτια μου,

στα δύσκολα τα βράδια μου,

που έχουν την μορφή σου,

να παίρνω απ΄τη ζωή σου.

Μέχρι το τέλος

Όταν δεν θα μ'αγαπάς πια,
θα μαζέψω τα πράγματα μου
και την καρδιά μου.
Δεν θα σου πω αντίο
ούτε σ αγαπώ.
Θα το δεις στο τελευταίο κοίταγμα μου.
Θα σε βλέπω μέσα μου πλέον μόνο.
Δεν θα αφήσω να φανεί ότι με έχεις πληγώσει.
Γιατί αυτό θα είναι μια μικρή λεπτομέρεια απλά.
Με έχεις κάνει να νιώσω πολλά περισσότερα.
Πράγματα όμορφα.
Δεν μπορούν να συμβαίνουν για πάντα,
αλλά κάτι θα σημαίνουν για πάντα.
Κι ας μην υπάρχει "για πάντα".
Υπάρχουν μόνο μικρές στιγμές ευτυχίας
που μοιραζόμαστε.
Έτσι που έχουν δημιουργηθεί
δεν μπορούμε να τις χωρίσουμε,  όταν χωριζόμαστε.
Κι αν η κοινή πορεία μας στη ζωή
δεν μπορεί να συνεχιστεί,
στις αναμνήσεις θα είμαστε μαζί.
Όταν δεν θα μ' αγαπάς πια,
ίσως κι εγώ δεν θα σ αγαπώ.
Μα το ότι αγαπηθήκαμε θα είναι σίγουρο.
Δεν θα ψάχνω αποδείξεις να βρω.
Δεν θα ψάχνω τίποτα στο παρελθόν.
Σημασία έχουν όσα με βρήκαν.
Δεν θα σε ψάχνω στο μέλλον.
Κι ας ήθελα μπορεί πολύ να με βρεις εκεί.
Όταν τελειώνει η αγάπη,
δεν τελειώνει η ζωή.
Απλά αλλάζει η διαδρομή.
Πού θα βγει δεν ξέρεις.
Μα ξέρεις ο, τι έχεις,
Κάνεις δεν μπορεί να στο πάρει.
Περνά ο, τι έχει τελειώσει.
Τελειώνει ο, τι έχει περάσει.
Μα ο κόσμος δεν θα χαλάσει.
Γιατί έτσι ο χρόνος τον έχει φτιάξει
που κανείς δεν είναι μόνος στη δράση.