το Πάθος

Το πάθος 

δεν το αντέχει η καρδιά μου. 

Αν δεν είναι όνειρο ή ανάμνηση

δεν είναι για πολύ.

Δεν το αποφεύγει. 

Απλά το ζει και φεύγει. 

Το ζει με το ζόρι. 

Γιατί δεν μπορεί να του ξεφύγει 

όσο κι αν το φοβηθεί. 

Το πάθος 

δεν το χωράει το μυαλό μου.

Άλλη μια λέξη 

στην λίστα των συναισθημάτων που έχω μάθει. 

Άλλη μια - ή παραπάνω - εικόνα 

στη συλλογή των εμπειριών μου με τα χρόνια.

Δεν είναι αυτά το πάθος.

Το πάθος είναι χάος. 

Μια μαύρη τρύπα

στο χρόνο, στη μνήμη, στην ψυχή. 

Μια έκρηξη από φως. 

Σε καταπίνει. 

Κι αν νομίζεις πως κατάφερες να βγεις από εκεί,  

μάλλον αυτή έχει μέσα σου μεταφερθεί. 

Κάθε φορά που γκρεμίζεται το φεγγάρι

θα ζητάω συγγνώμη χωρίς να ξέρω από ποιον.

Κάθε φορά που μου μιλάει ένα τραγούδι 

δεν θέλω να με ακούσω να το τραγουδώ.

Και όταν γράφω 

μάταια ελπίζω πως θα γλιτώσω 

από όσα δεν μπορώ να εξηγήσω.

Το πάθος είναι δαίμονας που δεν μπορώ να ξορκίσω,

ευχή που δεν μπορώ να μετανιώσω 

μα δε θέλω να πληρώσω.

Το πάθος δεν είναι κάποιος.