Νυχτερινοί κεραυνοί

Φοβάμαι τη σιωπή όπως φοβάμαι το σκοτάδι.

Μέσα τους δεν μπορείς να δεις

μα λένε πως σε κάνουν να ηρεμείς.

Ο ήλιος-το δυνατό φως με κουράζει,

όπως κι η πολλή βουή,

η συζήτηση για κάτι που δεν ωφελεί.

Το παρελθόν μου λείπει.

Όμως παράλληλα νιώθω πως πρέπει πια τελείως να το διώξω.

Να χαρώ το παρόν και το μέλλον

που είναι/θα 'ναι πιο φωτεινό, πιο ωραίο, πιο καλό, τόσο διαφορετικό.

Ακριβώς τι αισθάνομαι δεν ξέρω.

Χαμογελάω συνέχεια και κλαίω ξαφνικά,
 συχνότερα από παλιά.

Ενώ το λέω, το εννοώ και επιμένω "Είμαι καλά".

Μάλλον έχουν μαζευτεί πολλά.
Κουβαλάω φορτία βαριά.

Φωτογραφίες..χαρτιά..

Αναμνήσεις..όνειρα..

Φιλιά που δεν έδωσα..

Λέξεις που δεν είπα ή δεν άκουσα..

Με ακολουθούν σταθερά
και όλο επεκτήνονται όλα αυτά.

Μα από την άλλη πλευρά,

ίσως φοβάμαι να αδειάσω το μυαλό και την καρδιά,

κι ας μην αργήσει να ξαναγεμίσει.

Μόνο για μια στιγμή που θα νιώσω κενό,

φοβάμαι πως θα τρελαθώ.

Τη σιωπή δεν μπορώ.

 Τη βουή δεν μπορώ.

Παλεύω με το άγνωστο και το γνωστό.

Λέω παλεύω και ουσιαστικά ελάχιστα ενεργώ.

Σκέφτομαι, μόνο σκέφτομαι.

Και τίποτα μετά.

Άλλη μια μέρα περνά.

Ψέματα

Μου είπες τόσα ψέματα

κι εγώ ποτέ δεν έμαθα

ποιες αγκαλιές μπορώ να εμπιστευτώ,

πώς είναι να εννοείς το "σ' αγαπώ",

ποια να πιστεύω βλέμματα,

ώστε ποτέ μου να μην πληγωθώ

ξανά,

κι εν τέλει αν για κάποιον σαν εσένα

αξίζει να πονά η καρδιά.

.. Interesting times..

"may you live in interesting times.."

Φοβάμαι...

Κλαίω...

Ένας κόμπος στο λαιμό.

Ένα βάρος στην ψυχή.

Μ' ακούω που αναπνέω...

Είμαι ζωντανή..

Και τι;

Αρχίζω να υποπτεύομαι πως είναι μεγάλη ευθύνη αυτή.

Κάθε στιγμή που υπάρχω για 'μένα είναι σημαντική.

Είναι ασήμαντη όμως για τους άλλους,

για τον κόσμο ταπεινή,

εάν δεν συνεισφέρω σ' ο, τι σ' αυτόν συμβεί.

Νιώθω τόσο μικρή.

Διαισθάνομαι όμως κιόλας πως είμαι δυνατή.

Κάτι μέσα μου λέει -κάνει ξαφνικά να αποκαλυφθεί-

πως αν και είμαι πιεσμένη, εγκλωβισμένη, είμαι τόσο ορμητική.

Ίσως πλησιάζει η στιγμή που κάτι θα εκραγεί.

Ίσως δεν είναι άλλη μια φορά μια τρέλα νεανική.

Ίσως και κατά βάθος να ποντάρω ακριβώς εκεί.

Τον κόσμο των αλλάζουν οι "τρελοί".

Οι τόσο τρελοί που, με το συναίσθημα καταρρακωμένο, υποκινούνται από τη λογική

 να μην φοβούνται να πεθάνουν αναζητώντάς τη, διψώντας για ζωή.

Αυτοί που πονάνε και κλαίγοντας χτυπάνε τον αντίπαλο, ο καθένας για να αμυνθεί,

εφοδιασμένος μ' όσα έχει στερηθεί.

Δεν τους νοιάζει η πληγή να εξωτερικευθεί.

Δεν είναι τόσο τρομερό το αίμα.

Λες και δεν έχουν ξαναδεί.

Η γεύση του άραγε να 'ναι γλυκιά ή πικρή;

Όταν τρέχει απ' το μέτωπό σου.

Το θέαμα φρικτό όταν το πρωτοείδα ως φωτογραφία σε περιοδικό.

Τώρα που γράφω η ίδια γι' αυτό φαντάζει ιερό.

Όμως δεν ξέρω αν τολμάω να το ζήσω εγώ.

Μπορεί- μακάρι να μην είναι απαραίτητο.

Είναι ηρωικό.

Είναι λυπηρό.

Μάλλον δεν έχω το θάρρος.

Έχω όμως το θράσος να το διαπραγματευτώ.

Απλά γράφω ο,τι σκεφτώ.

Με κόκκινο.

Τι υποκριτικό.

Η ομοιοκαταληξία είναι γελοία.

Ίσως γίνομαι κι εγώ,

καθώς μιλώ
για πράγματα που δεν μπορώ απόλυτα να ενστερνιστώ.

Μα εκείνο που είναι αληθινό

είναι ότι καταλαβαίνω πως ζω σε "ενδιαφέροντα καιρό"

και ψάχνω να βρω τι θέση έχω σ' αυτό.

Παθητική; Ενεργητική;

Κι όλο πλησιάζει εδώ το εκεί..

Δάκρια = Δύναμη

Την κοπέλα που κλαίει μπροστά μου αυτή τη στιγμή, πιο δυνατή δεν την έχω ξαναδεί.

Χαμο-γελούσε τόσο παράξενα κάθε άλλη φορά.

Τα χείλη της ήταν στην υπερβολή τεντωμένα, μα τα μάτια της υγρά και κοκκινισμένα.

Γελούσε σαν να 'θελε να ουρλιάξει.

Κι ας μην ακουγότανε, στη ματιά της αυτό φαινότανε.

Με σάστιζε, με τρόμαζε.

Η έκφρασή της ήταν διχασμένη, κομματιασμένη.

Το ίδιο ή και πιο πολύ ήταν μέσα της η ψυχή.

Μια πλευρά σκληρή και μια δουλική την οδηγούσε στην αυτοκαταστροφή.

Αβοήθητη όσο βοηθητική.

Εσωτερικά ήταν σπασμένη καιρό.

Κι αν μπορούσα να το δω, ήξερα πως να την κολλήσω δεν μπορώ.

Γι' αυτό χάρηκα πολύ όταν κατάλαβα πως πήρε την απόφαση πως θέλει να σωθεί.

Κοιτάζοντας κατάματα τα πράγματα έβαλε τα κλάματα.

Φοβάται την αλλαγή που χρειάζεται κι επιθυμεί.

Προκαλεί τη ζωή. Γίνεται αυτή.

Πολύ λιγότερο όμως πια μ' ανησυχεί.

Δεν έχει άλλο πια να καεί.

Από τη στάχτη που μέσα της έχει συσσωρευτεί,

ο προσωπικός καρπός της θα θραφεί.

Κι ας με δάκρια ποτιστεί.

Θα βλαστίσει, θα ανθίσει, θα καρπίσει.

Θα κάνει θαύματα πολλά.

Μα το πιο θαυμαστό από αυτά:

Θα μάθει να χαμο-γελά. Αληθινά.

Όμορφοι άνθρωποι

Ω πόσο όμορφοι άνθρωποι!
Πόσοι...όμορφοι άνθρωποι.

Χαμόγελα.
Γέλια.
Ματιές.
Αγκαλιές.

Μια ζεστή καλημέρα.
Καλημέρες πολλές.
Αγκαλιές ξαφνικές.

Πολλές συχνές ματιές.
Ματιές φωτεινές.
Λιακάδες λαμπερές.

Μέρες συννεφιασμένες
γεμίζουν ηλιαχτίδες,
γίνονται λατρεμένες.

Γνώρισα τόσα πρόσωπα,
τολμώ να πω ψυχές.
Άλλες ολότελα ανοιχτές
εώς χιμαρρώδεις.
Άλλες συγκρατημένες
ή κρυφές.

Παρατήρησα
την ιδιαιτερότητα
όσο φοβάσαι το άγνωστο
τόσο να ανοίγεσαι,
τόσο να αφήνεσαι,
τόσο να δίνεσαι,
ολότελα να του παραδίνεσαι
για να γίνει γνωστό.
Το ξένο για να γίνει δικό σου
πρέπει να του προσφέρεις τον εαυτό σου.

Περισσότερο απ' όλα θα δυσκολευτείς
τον ίδιο εσένα για να βρεις.
Η γνωριμία η πιο συναρπαστική
είναι να δεις ποιος είσαι εσύ.

Και συγχρόνως,
συνειδητοποιείς,  δεν είσαι μόνος.
Δεν είσαι ο μόνος
που έχει πληγώσει,
έχει πληγωθεί,
έχει ανάγκη να αγαπήσει
και να αγαπηθεί.

Δεν είσαι ο μόνος που μαθαίνει τη ζωή
και δεν μπορεί ούτε καν να υποπτευθεί
πως όχι μόνο είναι όμορφοι οι άνθρωποί,
είναι όμορφη η ζωή
αλλά κι εσύ μαζί.