Κουβέντα

Την κουβέντα σου είχαμε 

Εσένα που δεν θα τα διαβάσεις αυτά ποτέ 

Κουβέντα του καφέ 

και της κρέπας σοκολάτας

Για χρόνια που έγιναν δέκα

Για αγόρια που έγιναν άντρες 

χωρίς να γίνουν αγόρια μας

Τα γιατί 

για τα οποία πάντα θα σπάμε τα κεφάλια μας

Πότε άρχισαν 

όσα ποτέ δεν τέλειωσαν

Όσα ποτέ δεν έγιναν 

Κάτι μάτια τυφλά

που δεν βγάλαμε 

Κάτι χείλη δειλά 

που δεν νιώσαμε

Λάθη 

που δεν αφήνονται στη λήθη 

Τα λάθη που δεν κάναμε

εμείς 

αλλά εσείς

Οι λάθος αγκαλιές που έψαξες 

χωρίς να είναι κι η δική μου η σωστή 

Μα ήταν έστω εκεί 

Και μένει παγωμένη 

να σε περιμένει 

γιατί ακριβώς ποτέ δεν θα 'ρθεις

για να σε αγγίξει 

για να καταλάβει 

πως δεν της ταιριάζεις 

Τόσοι έχουν καεί

κι οι στάχτες τους έχουν σκορπιστεί

Μα αστεριών μακρινών

που έχουν εκραγεί

η λάμψη κάνει χρόνια να σβηστεί

Μια ζωή 

Μια μακρινή ανάμνηση 

Σύνδεση ανίκητη

με το οικείο που δεν μας ανήκει

Κολλάζ

Μαζεύουμε 

τα σπασμένα κομμάτια μας,

μαζί, εγώ κι εσύ, 

φτιάχνουμε ένα κολλάζ, 

κι αυτό το λέμε αγάπη, 

ή απλά ζωή.

Γη σαν ρόδι

Σκάει η γη σαν ρόδι 

Από μέσα της οι σπόροι 

ξεχύνονται 

σαν άπειρα "μπορεί"

που δεν βρίσκουν χώμα 

να φυτρώσουν 

να γίνουν ζωή.

Φωτιά και αίμα 

οι σπόροι 

αντί για 

θησαυροί.

Screen-shot

Ένα σπαθί 

στη σπονδυλική μου στήλη

με στήνει.

Κι έχω βαρεθεί 

να θέλω να ξεράσω

τις ελπίδες μου.

Απλά

Ας με αγαπάς απλά

σαν

Χαμόγελο

Αγκαλιά

Παγκάκι πέτρινο

Φιλί ατέλειωτο

Βήματα συντονισμένα

Δάχτυλα πλεγμένα

Άγραφη κάρτα

Σοκολάτα

Ποτήρι νερό

Πετσέτα

Ανεμιστήρας

Κουρτίνα

Να μαγειρεύω 

και να πλένεις τα πιάτα.

Καλημέρα, 

Καληνύχτα,

Ευχαριστώ,

Πότε θα σε ξαναδώ;

Χορός

Καφές - Τσάι

Μπύρα με ή χωρίς αφρό

Πώς λέγεται αυτό;

κι άλλα, ας έρθουνε, πολλά..

Κάποιος να μας σώσει

Θέλουμε να μας σώσει κάποιος.

Περιμένουμε να μας σώσει κάποιος.

Μας έχουν μάθει ότι 

Οι καλοί νικάνε στο τέλος.

Θα παίρνουμε 

πάντα ο,τι θέλουμε 

αρκεί να είμαστε καλό παιδί.

Αν δεν ζητάμε,  μόνο περιμένουμε 

κάποιος θα μας δώσει ο,τι θέλουμε.

Ή ο,τι μπορεί.

Μα ο σωτήρας μας μοιάζει να μπορεί τα πάντα.

Πρέπει να μπορεί τα πάντα.

Είναι ο ήρωάς μας.

Κι εμείς τι είμαστε; 

Τα θύματα.

Στον πύργο τον ιππότη περιμένει η πριγκίπισσα.

Στην πόρτα της σαν έκπληξη το χτύπημα.

Κι ας είπε πως δεν θα ρθει.

Τι θα ήταν ο ιππότης αν δεν ταξίδευε στα δάση; 

Πάντα διαθέσιμος στον πύργο 

θα ήταν υπηρέτης,

φυλακισμένος κι αυτός.

Πριγκίπισσα ή Καλυψώ από την Οδύσσεια;

Δύσκολο να αφήνεις πίσω στο ταξίδι

αυτόν που ένιωσες πως έφερε στο νησί σου η τύχη.

Για να σε σώσει είναι υποχρεωμένος να σε πάρει μαζί του; 

Κι αν έρθει να σε σώσει,  είσαι υποχρεωμένη να πας;

Τι έκανες εσύ στον πύργο τόσο καιρό ;

Τι έκανε αυτός έξω; 

Και γιατί να είναι αυτός έξω κι εσύ στο πύργο;

Τυχαία σε βρήκε καθώς ταξίδευε.

Τυχαίος σε βρήκε αφού περίμενες.

Κι επειδή βρεθήκατε 

πρέπει να χαθείτε ο ένας μέσα στον άλλο ;

Λέγε για τις στιγμές ευχαριστώ και παρακαλώ.

Ιστορία δεν γράφεται μόνο με μια φορά κι έναν καιρό.

Αυτούς

Αυτούς που φεύγουν 

να κυνηγήσουν πίσω από άλλους τα όνειρά τους

Αυτούς που μένουν

να επιμένουν να ξοδεύουν την καρδιά τους

Αλλιώς τα βράδια τούς πονά η μοναξιά τους

Εν τω μεταξύ

Μεταξύ 

ποιημάτων και πορνό

σοκολάτων και αλκοόλ

λουλουδιών και σεντονιών 

πάρκων και ξενοδοχείων ακριβών

ψάχνω χαρά κι ικανοποίηση

Δεν είναι το ίδιο

Ψάχνω συντροφιά

Κι ας τρώω μόνη μου

τον εαυτό μου και το χρόνο μόνο

Δεν διώχνομαι,  δε διώχνω

Επιλέγω να προσπαθήσω 

Δέχομαι να προσπαθούν 

Δεν κρατάω κακία σε κανένα

κι ελπίζω πως δεν γίνομαι κακιά

Μεγαλώνει η μοναξιά

σε ανθρώπων δανεικών την αγκαλιά

Μα ακόμα προτιμώ το κάτι από το τίποτα

Να κάνω ο,τι ξέρω πως δεν κάνει

να μάθω αν μου κάνει τελικά 

Δοκιμάζω χωρίς ενθουσιασμό

Εμπειρίες να ζήσω

Μα όχι τη ζωή μου να εμπιστευτώ

Τριαντάφυλλα

Τα τριαντάφυλλα όλα του κόσμου 

στην αγκαλιά σου πάρε φως μου

Εγώ για 'σενα θα τα κόψω

με μιας στα χέρια να στα δώσω

Να πληγωθείς αν είν' μοιραίο

αναγνωρίζω πως θα φταίω

Μα δεν μπορεί κανείς να βγάλει

της ομορφιάς το κάθε αγκάθι

Μαζί πάνε χαρά και δάκρυ

Πόνος υπάρχει στην αγάπη

Κι αν λόγο έχεις να φοβάσαι, 

μη μένεις στης ζωής την άκρη

Χωρίς βαρύτητα

Καμιά φορά 

νιώθουμε πλανήτες 

που ταξιδεύουν μόνοι τους στο σύμπαν.

Σε ένα σκοτάδι 

με μακρινά μόνο φώτα

που μας χαιρετούν 

ή τα χαιρετάμε εμείς,  

και αν μας δουν.

Ονομάζουμε ανεξαρτησία τη μοναξιά μας.

Μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε.

Αλλά πού πάμε;

Κανείς δεν ξέρει πού είμαστε,

εκτός από αυτούς με τους οποίους συναντιόμαστε κάθε στιγμή.

Άραγε ποιος ξέρει ποιοι είμαστε, 

από αυτούς με τους οποίους συναντήθηκαμε κάποια στιγμή;

Ποια βαρύτητα μας φέρνει κοντά; 

Έχει σημασία αν χωριστούμε ξανά;

Πλανήτες χωρίς δορυφόρο.

Χωρίς αυτό το βάρος,  

χωρίς αυτή τη συντροφιά.

Κάποιες παλίροιες, 

κάποιες εκλείψεις, 

κάποιες συγκρούσεις 

και εκρήξεις 

τις βιώνουμε 

κι εμείς 

κι επιβιώνουμε.

Κάποιος από κάποιο τηλεσκόπιο μπορεί και να μας βλέπει, 

μα δεν θα το μάθουμε μέχρι να φτιάξει διαστημόπλοιο να μας φτάσει, αν ενδιαφερθεί.

Ίσως όμως και μέχρι να φτάσει να μας δει να έχουμε εξαφανιστεί.

Το τσιγάρο

Κρίμα που δεν καπνίζω

να 'ρθω να σου μιλήσω

έξω

Έφερα τον εαυτό μου

κι ύστερα το ποτό μου

στο τραπέζι σου

Κοίτα με

Άκουσε με

Νιώσε με

Χαμόγελο 

με λυπημένη ματιά

έχει μια άλλη αξία

Πένθος 

Νταλκάς

Εθισμός 

Χάνεσαι μες στη μουσική 

Χάνεται γύρω σου ο καπνός 

Κάποτε ήμουν αυστηρή

Όμως εγώ δεν είμαι εσύ 

για να σε κρίνω

Και σε κοιτώ 

Και σε ακούω 

Και ανταποδίδω

Μες στην ομίχλη 

βλέπω το φως

-Είναι καλό; ρωτάς

-Είναι όμορφο

Δεν έχει λογική

Μα δεν σημαίνει 

πως δεν έχει νόημα 

Αν έτσι ευτυχούν οι άνθρωποι

Δεν ξέρεις γιατί κάνεις

άλλο ένα τσιγάρο

Δεν ξέρω τι κάνω δίπλα σου

αλλά το απολαμβάνω

Η ομίχλη ενώνεται με τον καπνό

Εσύ το διώχνεις σαν κακό

Στο χώμα και στα χόρτα 

Μια σπίθα

μια μικρή φωτιά

καίει αργά και σιωπηλά

Πριν να σωθεί 

λυγίσαμε σε ένα φιλί

Και παραπάνω 

Καυτό

Πικρό

Όμως το στόμα θέλει κι άλλο

Έτσι έμαθα 

πως το τσιγάρο

δεν είναι για τη γεύση

που αρέσει

Σκισμένο Σώμα

Νομίζεις θα σε ξεχάσω;

Κομμάτια από το σώμα μου θα κόψω,

το δέρμα μου θα σκίσω για να αλλάξω.

Για να μη θυμάται πια

το δικό σου άγγιγμα.

Την αιώνια μοναξιά μου 

θα αντέξω να αγκαλιάσω.

Σαν να μην ένιωσα ποτέ το ρίγος 

Σαν να μην βούλιαξα στα χέρια σου

που πια δεν μπορώ να φτάσω.

Είναι βία 

το πάθος και η νοσταλγία.

Πάντα θα θυμάμαι 

και ίσως πονάω.

Μα δεν γυρνάω.

Τώρα πια το ξέρω 

πως δεν θα φύγεις και ας φύγω

πως δεν θα φύγω και ας έφυγες.

Ξέρω πια πως υπάρχεις 

και πως είναι δυνατό το αδύνατο.

Μα είναι αδύναμο 

να αντέξει στο χρόνο 

και να πιστέψει στην αλήθεια.

Το σώμα αυτό αφήνεται στο κρεβάτι 

και παριστάνει πως μόνο του, 

ολόκληρο, μπορεί να υπάρχει.

Πιστεύω πως θα ξανα-βρεί το πάθος,

την αγάπη και την τρυφερότητα.

Το σώμα αυτό σε χίλια κομμάτια 

κανένα από τα οποία δεν είναι μόνο.

Είναι όλα δικά μου,

όσα χέρια κι αν τα άγγιξαν.

Δεν θα σκίσω το σώμα

όπως σκίζεται η καρδιά μου.

Θα εξασκήσω το σώμα

να έχει μέρος στη χαρά μου.

Το παράθυρο το βράδυ

Κολλούσε το πρόσωπό της κάθε βράδυ στο παράθυρο,

την παγωμένη μύτη και τα ζεστά της χείλη

το μέτωπο το βαρύ από των ημερών τη σκέψη.

Δεν το είχε συνειδητοποιήσει,

μέχρι που αποφάσισε ο εαυτός της να το πει.

Κάθε βράδυ,  

λίγο μετά τη δύση.

Κοίταζε έξω

το σκοτάδι 

τα μικρά παράθυρα απέναντι ,

φωτισμένα ή μη,

τα δέντρα τα κρυφά,

το φεγγάρι,  καμιά φορά.

Ήθελε κάποιος να την δει

Δεν ήξερε

Ήθελε να αγγίξει τον κόσμο 

μα άγγιζε το τζάμι.

Όπως και την μέρα ίσως.

Το παράθυρο το βράδυ

από μακριά ήταν καθρέφτης.

Το παράθυρο τη μέρα

ήταν η φυλακή που είχε επιλέξει

η υπενθύμιση της βόλτας που όλο ανέβαλε.

Το παράθυρο την προστάτευε

από τον κακό καιρό, μα όχι το χρόνο.

Μπλοκ

Και έλιωσα,  και πάγωσα

Και έσπασα, και μάτωσα

Και σιώπησα

Για να μη μάθουν πόσο πόνεσα

και κρίνουν οι άλλοι την επιστροφή σου

Για να μη το μάθεις εσύ

και φοβηθείς τον εαυτό σου

πιο πολύ

Και δε γυρίσεις

να δοκιμάσουμε 

αν αντέξουμε

αν με πληγώσεις πάλι

Είμαι δυνατή 

μα η αδυναμία μου είναι η αγάπη

Ξεχειλίζει από μέσα μου

μα την ψάχνω να σβήσω τη δίψα μου

Δεν θέλω να θέλω και να χρειάζομαι

Μα έδωσα και σου δόθηκα και αφέθηκα

να πιστέψω, να ζήσω

Εμπιστεύτηκα τα μάτια σου, τα λόγια σου

Είπα αξίζει η προσπάθεια

για όλα αυτά που έρχονται φυσικά

Είπα/ είπες ήρθες για να μείνεις

Ή έστω αν φύγεις/ αν έφευγα

θα λέγαμε ένα γεια και κάτι ακόμα

Το ξέρω ό,τι αξίζω.

Το ξέρεις ότι αξίζεις; 

Πώς θα ταιριάξουν κάποτε όλα πιστεύεις;

Είμαστε νέοι κι η ευτυχία υπάρχει 

κι είναι πολλοί οι άνθρωποι που θέλουν το ίδιο με εμάς

Πονάς

Με πονάς 

για να με σώσεις, τάχα μας

Δεν είσαι ιππότης

Είσαι νοσοκόμος

Τι ενέσεις

έκανες στο σώμα μου

και μου έδωσες ζωή και μου την πήρες;

Μια ενέργεια και μια μούδιασμα

Το 'ξερες 

πως με σκότωνες

Εγώ νόμιζα

πως θα ζήσουμε 

Κι εσύ τώρα

μου το εύχεσαι μόνο ατομικά

Χωρίς να παίρνεις ευθύνη καμιά 

Τι σου ζήτησα; 

Τι κάνεις δεν ξέρεις, ούτε τι νιώθεις

Και γιατί να αρκούν οι υποθέσεις σου

για να πεις αντίο για πάντα; 

Ποιος είσαι; 

Είσαι αυτός που θέλω; 

αυτός που θέλεις;

αυτός που φοβάσαι (να γίνεις);

αυτός που πρέπει όπως σου λένε οι άλλοι; 

Γιατί να φροντίσεις 

οποιονδήποτε άλλο εκτός από μένα;

Μπορώ να με φροντίσω

Θέλω να ζήσω 

Μπορώ να αντέξω

Μπορώ όμως να σε δεχτώ 

αν γυρίσεις πίσω; 

Μπορώ να σε αντέξω; 

Να σε ξανα-αφήσω μέσα μου

ενώ μ' άφησες απέξω; 

Αν μ' αγάπησες

Με αγάπησες

μα με άφησες

μες στον ίδιο τον κόσμο

που με βρήκες χαμένη καιρό.

Με αγάπησες

μα με άφησες

εδώ τώρα να νιώθω

το σώμα που έχω λειψό.

Την καρδιά μου σπασμένη

Το μυαλό μουδιασμένο

Και στα χέρια μου ένα κενό.

Αν μ αγάπησες,

πώς με άφησες

δεν το καταλαβαίνω.

Δεν το καταλαβαίνεις

πως εγώ μόνο εσένα αγαπώ;

Σ' ένα κόσμο μου ξένο

το μπορώ

μα δε θέλω

να επιζώ

αντί μαζί σου να ζω.

Το λευκό

Το λευκό λερώνεται εύκολα

Της καθαρής ψυχής 

Της αγνότητας

Της ελπίδας

Της αρχής 

Μουτζούρα από στυλό 

Λεκέ από τριβή με κάτι άλλο

Χωρίς κανείς να καταλάβει πότε και πως

Για να το διατηρήσεις 

ίσως 

δεν θα έπρεπε να κάνεις τίποτα με αυτό.

Να το αφήσεις

κλεισμένο 

και προστατευμένο,

να μην το χρησιμοποιήσεις.

Μα και πάλι 

μπορεί ο χρόνος να το γαριάσει.

Το λευκό 

αποδέχεται να δίνεται 

σαν καμβάς δημιουργίας

ανοιχτό στις δυνατότητες

της φαντασίας 

της τύχης 

της ζωής .

Το λευκό 

αν το φυλακίσεις 

στη μοναξιά του 

γίνεται τρελό.

Απέραντο όνειρο

Σαν όνειρο

περίεργα αληθινό

Ανάμεσα στο απέραντο, 

στο γκρι, 

στο άγνωστο

Εσύ

Το χέρι σου σημείο αναφοράς

Τα μάτια σου το χρώμα

Τα χείλια σου πατρίδα

Η λάσπη γόνιμο έδαφος

Τα χόρτα χρυσά σύννεφα

Το δάσος προοπτική

Κανένας φόβος 

αφού είμαστε μαζί

Βούλιαγμα στη στιγμή

Χαμένη ήμουν μέχρι να σε βρω

Αλλού δεν θα 'θελα να υπάρξω

Κοίτα με, 

φίλα με, 

πιάσε με απ' το χέρι 

και θα πετάξω

Μείνε

Μείνε κοντά μου

Μείνε δίπλα μου

Μείνε μέσα μου

Στο μυαλό και στην καρδιά

και στο κορμί μου μείνε μέσα

να γίνουμε ένα

να διαλυθεί η μοναξιά 

Μείνε για μένα 

Μείνε εσύ

Μείνε η αλήθεια 

Μείνε η αγάπη

Μείνε το συναίσθημα 

που αγαπά η λογική

γιατί να το νικήσει 

δεν θέλει, ούτε μπορεί

Μείνε και πες μου ναι 

Μείνε για λίγο ακόμα 

Μείνε για παραπάνω 

Μείνε για πολύ 

Μείνε για αυτό το βράδυ

Μείνε για μια ζωή

Δεν έχω λόγια

Δεν βρίσκω λόγια να αντ-αποκριθώ 

στον τρόπο τον μοναδικό 

που εσύ εκφράζεσαι για εμάς. 

Απορώ που δεν έχω γράψει ακόμα 

κείμενο ή ποίημα για 'σενα. 

Συνδεόμαστε με έναν τρόπο 

που είναι παράξενος 

αν το σκεφτείς με βάση το χρόνο.   

Αλλά έχω εμπιστοσύνη 

στην απλότητα και την ομορφιά του.

Στις σκέψεις και τα συναισθήματά μας 

που είναι κοινά 

και τα οποία μοιραζόμαστε τόσο εύκολα. 

Στη διαισθητική μας οικειότητα.

Στις υποσχέσεις που θέλω να πιστέψω 

μα βρίσκω αξία και μόνο στο γεγονός πως δίνονται. 

Το να εμπιστεύομαι και να πηγαίνω πέρα από τη λογική 

είναι χαρακτηριστικά ενός παλιού αγνού μου εαυτού 

που έρχονται στην επιφάνεια 

ενώ φοβόμουν 

πως ίσως τα είχα καταπιέσει τόσο πολύ 

που είχαν χαθεί. 

Δεν έχω γράψει ποίημα για εσένα ακόμα, 

αλλά υπάρχουν πολλά 

που μου έρχονται στο μυαλό και φαίνεται να σου ταιριάζουν. 

Ωστόσο ο,τι ζω μαζί σου είναι ανεπανάληπτο. 

Αυτό το πράγμα το τρελό 

μοιάζει τόσο απλό 

όταν απλά το ζούμε 

αντί να καταλάβουμε να προσπαθούμε.

Έχουμε επικοινωνήσει και συνδεθεί τόσο πολύ 

μέσα από τη γλώσσα (αντί να μας κρατήσει μακριά). 

Κι όμως νιώθω πως τα μάτια και η αφή

έχουν να πουν ακόμα περισσότερα.