Χόρευε η νύχτα.
Χόρευε ο χρόνος.
Γύρω τους ο κόσμος
σε τροχιά βουβή.
Γύρευε η αγάπη
να γυρίσει
να κλειστεί
σε μια στιγμή.
Να υπάρξει κάτι
να κρατηθεί.
Απλώθηκε το χέρι
κι αγκάλιασε το ταίρι
που θα αποχωριστεί.
Δε ζήτησε να ξέρει
τι μέλλει να συμβεί.
Και έμειναν εκεί.
Τα ανεκπλήρωτα
δεν τελειώνουν,
δεν πληγώνουν,
μόνο ίσως σε ενοχλούν.
Σου δίνουν τη ζωή που σου χρωστούν
μέσα από μικρές στιγμές
που να ολοκληρωθούν
μπορούν μόνο αυτές.
Σου δίνουν την ελπίδα
και υπόσχεση καμία.
Αυτή είναι η μαγεία,
η δύναμη τους,
η ομορφιά τους
που κρατά.
Τα χαμόγελα
που σε αγγίζουν στην ψυχή,
είτε το ξέρουν είτε όχι.
Είναι όμορφο, αλήθεια, να αρέσεις.
Είναι όμορφο όμως πολύ και να αγαπάς.
Να αγαπάς για σένα σταθερά
και να αγαπάς μαζί και εσένα με τα χρόνια.
Δεν έχει να κάνει με την αξία σου
η άρνηση,
αλλά με συμβατότητα,
με τύχη,
κι άλλα.
Στιγμές κουμπώνουν τα κομμάτια
στα λόγια, στα μάτια.
Δεν έχει να κάνει με παζλ
σε θέλει, δε σε θέλει.
Κι αν δεν σε θέλει, δεν πειράζει.
Αρκεί το πώς θα σου φερθεί.
Τα ανεκπλήρωτα τα κρατά η ευγένεια.
"Αν σε ερωτευτώ πρώτη ;
I will treat you kind."
Με είχε θυμώσει αυτή η απάντηση.
Μα ήταν πολύ ουσιαστική.
Από τον άνθρωπο με τον οποίο έζησα
την πιο εκ-πληρωμένη μου εμπειρία είχε ακουστεί.
Στην οποία μάλλον δεν υπήρχε έρωτας τελικά.
Μάλλον υπήρχε αγάπη.
Μα πια αυτή δεν είναι ανάλαφρη.
Ανάλαφρα είναι τα όνειρα
που δεν γίνονται πραγματικότητα.
Ανάλαφρη είναι η σκέψη κι η καρδιά,
όταν αγαπάει απλά.
Αγάπη που είναι πίστη κι όχι απαίτηση.
Αγάπη που είναι αυθύπαρκτη,
που δεν χρειάζεται ανταπόκριση.
Αγάπη που της φτάνει η αγάπη η ανθρώπινη,
η γνήσια ευγενική,
η τρυφερή,
η ειλικρινής,
η με τον τρόπο της.
Τα ανεκπλήρωτα δεν ζητούν να πληρωθούν.
Να τα αφήσεις να υπάρχουν ζητούν.
Και θα υπάρχουν, θες δε θες.
Να σου χαρίζουν όνειρα κι ίσως μικρές στιγμές.
Αρκούν οι άνθρωποι οι άξιοι θαυμασμού.
Μπορεί να είσαι κι εσύ το ανεκπλήρωτο κάποιου άλλου.
Να σε αγαπάς με τα λάθη και τα σωστά σου.
Να αγαπάς και τα ναι μα και τα όχι σου.
Να αγαπάς όσο μπορείς κι όσο αντέχεις
ο,τι έχεις και δεν έχεις.
