Πρό-σ-κληση

Τα μάτια της δακρυσμένα

από λύπη, συγκίνηση ή το μακιγιάζ

άλλαζαν χρώμα.

Άραγε να προτιμούσε εκείνος αυτό, το σπάνιο;

Να το 'χε δει καν, να το χε προσέξει ποτέ;

Αν και δεν πρέπει να 'ταν το χρώμα

που έκανε τα μάτια της,

κατά κοινή ομολογία, να ξεχωρίζουν

είτε κοιτούσαν χαριτωμένα, είτε πονηρά, είτε αγριεμένα.

Κατάματα, χαμηλά ή κλεφτά.

Τα χέρια της σταυρωμένα στο στήθος

τον προ-σ-καλούσαν να την τυλίξει ολόκληρη

σφιχτά και τρυφερά

σε μια αγκαλιά

για να την χαλαρώσει.

Τα σφιγμένα ή μουτρωμένα χείλια της

προ-σ-καλούσαν το φιλί του

για να τα ξεκλειδώσει

ύστερα από κάθε λέξη

που την είχε αποστομώσει.

Ήταν όμορφη όταν την τσάτιζε

ή ίσως την στεναχωρούσε.

Ήταν ο πιο καλός κακός.

Άραγε, τι να την θεωρούσε

καλή ή κακή;

Στην πραγματικότητα,

μπορούσαν να είναι και τα δύο
 μαζί.