Χωρίς

Δεν μου λείπεις.

Να σε δω δεν περιμένω.

Ξέρω τώρα πως αντέχω.

Και χωρίς εσένα ζω.

Μένουν πράγματα να πω,

μα δεν πρέπει να βιαστώ.

Κι όταν ακόμα σε δω

θα 'χω ύφος χαλαρό

Δεν με νοιάζει

Δεν με πειράζει

για τον τόσο καιρό.

Δεν θα σε κοιτώ.

Δεν θα προσπαθήσω

να σε αγκαλιάσω ή να σε φιλήσω

Δεν θα 'χω ανάγκη να σε αγγίξω.

Δεν θα ενθουσιαστώ.

Σαν να είναι τόσο απλό.

Μα είναι.

Δεν θα σου φωνάξω "μείνε".

Αφού έφυγα κι εγώ.

Δεν υπάρχει καν "εδώ"

για εκκίνηση ή προορισμό

ως αναφοράς σημείο.

Δεν είπαμε "αντίο".

Το πήραμε για αστείο
 τον αποχωρισμό.

Το τελευταίο μας λεπτό

σε χρόνο αόριστο

και χώρο απροσδιόριστο

ήταν προσωρινό.

Όσο υπάρχουμε κι οι δυο,

θα έχουμε πάντα κάτι κοινό

να μας ενώνει,

είτε μαζί είτε μόνοι.

Τα δεσμά μας χαλαρά μα σταθερά.

Κανένας μας να μην πονά.

Κρατάμε μόνο τα καλά.

Σαν πλεξούδα από μέλλον, παρόν, παρελθόν.

Αναμνήσεων, στιγμών και ευχών.