Άπνοια

Ακούω έξω τον αέρα που φυσά..

Μέσα μου όμως έχει άπνοια.. 

Νιώθω κενή στο κορμί κι άδεια.. 

Μόνο ένα όργανο είναι η καρδιά,
η αναπνοή μόνο μια λειτουργία.

Κτύποι και ήχοι μηχανικά,  σταθερά,  χωρίς νόημα..  

Τίποτα να κάνει τη μια να χτυπά πιο δυνατά, 

τίποτα στη άλλη να αλλάξει το ρυθμό. 

Ελαφρύ το μυαλό.. 

Ούτε ο εαυτός μου δεν μου μιλά..  

Δεν έχει για τι να τσακωθεί. 

Όλα απλά.

Όλα στο παρελθόν.. 

Τα ακατανόητα,  τα καλά,  τα κακά,  τα φανερά.

Στο παρόν τίποτα.

Για το μέλλον ούτε ένα στοιχείο ορατό,  ούτε μια ελπίδα.

Χωρίς συναίσθημα.. 

Δεν είναι τόσο άσχημα. 

Είναι απλά παράξενα.. 

Ήρεμα Ήσυχα.

Υπερβολικά, ίσως,  ήσυχα.. 

Δεν είναι δυσάρεστα.

Αλλά ούτε κι ευχάριστα.

Όλα είναι απόντα.. 

Στιγμές νιώθω κι εγώ ακόμα να απέχω απ' το ίδιο μου το σώμα..