Χαμένα παιδιά

Ο Πίτερ Παν είναι ο άγγελος του θανάτου. Μου το είχες πει κάποτε εσύ. Από εσένα το έμαθα.
Τα παιδιά δεν μεγαλώνουν γιατί είναι νεκρά. Η Χώρα του Ποτέ είναι ο παράδεισος και τα οδηγεί αυτός εκεί. Μετά κανείς δεν γυρνά.

Δεν θα ξαναγίνει ποτέ για μένα ίδιο το παραμύθι. Μου αποκάλυψες στη μαγεία τη λύπη.
Δεν είναι η μόνη φορά.

Νικάνε πάντα οι καλοί γιατί την ιστορία την γράφουν οι νικητές.
Άλλη δική σου άποψη. Την έχω συγκρατήσει.

Για μένα πάντα το καλό ήταν το επιθυμητό και θεμιτό.΄Εβρισκα όμως το κακό -μαζί σου συμφωνώ- πιο ενδιαφέρον.

Εκτίμησα σιγά σιγά περισσότερο από την ευτυχία την περιπέτεια.

Στη ζωή μας υπάρχουν πολλά τέλη αναπόφευκτα. Τα happy end, από την άλλη πλευρά, μπορεί στην πραγματικότητα να μην είναι εφικτά.
Και αν υπάρχουν ακόμα, ίσως να είναι βαρετά.
Κάτι μπορεί να ξέρουν αυτοί που πριν τα ζήσουν φεύγουν. Αφήνουν αντί να αφεθούν να χαθούν. Πάνω από το να προστατεύουν είναι το να προστατευτούν. Σε καταλαβαίνω.

Κι αφού τα σκέφτομαι όλα αυτά, με λίγο φαντασία ακόμα μπορώ να δω πως στον κόσμο αυτό υπάρχουν άνθρωποι
που στην νεραϊδόσκονη έχουν αλλεργία και φταρνίζονται αν τύχει να τους μπει στη μύτη για να τη διώξουν μακριά
που έχουν υψοφοβία και θα αρνούνταν να πετάξουν ακόμα κι αν τους χάριζαν φτερά
που βλέπουν τις γοργόνες ως πλάσματα άχρηστα, ψάρια σιχαμερά
που για εκείνους οι πονηροί πειρατές είναι σαν πλούσιοι επενδυτές
...

Αυτοί είναι οι (χαμένοι) ενήλικοι. Άραγε πιο τυχεροί ή μη απ' τα χαμένα παιδιά;