Σταχτο-χιονιάς.
Η κάπνα διαποτίζει τα ρούχα, τα μαλλιά,
και γεμίζει τα ρουθούνια ως μέσα βαθιά.
Για ώρες μετά θα τη νιώθω.
Δεν θα μπορώ να τη διώξω.
Μα δεν είμαι σίγουρη και ότι δεν μ' αρέσει.
Φτάνω να νομίζω πως ποτέ δεν θα φύγει,
όπως το άγγιγμά σου, από πάνω μου - όχι εσύ.
Πνίγομαι συνεχόμενα μα γίνεται συνήθεια.
Το καταλαβαίνω όταν εισπνέω μόνο
τον παγωμένο αέρα, αυτό στο βουνό.
Όταν νυχτώνει, οι στάχτες κι οι σπίθες, αστέρια κι ελπίδες..
Για ξεκούραση. Για χαλάρωση. Για ήρεμη αγκαλιά και φιλί,
να με μεθύσει όσο ολόκληρης της μέρας η ρακί.
Σταφύλι: γλύκα + αλκοόλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου