Ηλιαχτίδα

από 17-4-15

Στην αρχή, από την πρώτη στιγμή,φάνηκε μια ηλιαχτίδα λεπτή.
Λεπτή και τόσο φωτεινή
όσο η γραμμή των χειλιών στο χαμόγελό της.

Μου άνοιξε την πόρτα της.
Σήμανε την αυγή
που με καλωσόρισε σε μια καινούργια εποχή.

Μου άνοιξε την ψυχή της.
Με το φως,  τις σκιές,  τα χρώματά της.

Πόσα ηλιοβασιλέματα έχουμε δει μαζί.
Πόσα σκοτάδια έχουμε παλέψει.

Πόσους ρυθμούς της ζωής την έχω δει να χορεύει.

Έρχεται-φεύγει.
Μα δεν με ξεχνάει και δεν μ' αφήνει.

Κανείς δεν την πιάνει.
Μα όλο κάτι την πιάνει.

Και γλιστράει.

Λες και μπορεί το φως να κρυφτεί,
ο ήλιος να σβήσει,  η αχτίδα για πάντα να χαθεί.

Δεν μπορεί.

Ο, τι συμβαίνει είναι νύχτας και μέρας εναλλαγή.