
φόρεσε στο χέρι.
Κοίτα 'κει.
Εκεί που είχα ξεχάσει
νόμιζα
νόμιζα
να είμαι ρομαντική.
Θυμήθηκα σενάρια, όνειρα,
στιγμές και μουσική.
Που φτιάχναμε μαζί.
Πάντα μαζί.
Κι ας μην είμαι εκεί.
Το βλέπω το χαμόγελο.
Το ακούω το γέλιο.
Την ξέρω την λάμψη,
που τόσες συννεφιές έχει περάσει.
Το πιο ζεστό κόκκινο,
το πιο φωτεινό άσπρο
είναι σε ο,τι ζει.
Κι εγώ της κρατάω μια αγάπη διαφορετική,
μέσα από το φεγγάρι που επικοινωνεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου