Πάντα νομίζω πως θα φύγω.
Πως θα επιλέξω εγώ το τέλος.
Μα ο άλλος
μ' αφήνει πρώτος.
Παραιτείται.
Τον διώχνω.
Τον χάνω.
Δεν ξέρω τι κάνω.
Γιατί δεν μπορώ να έχω την ευθύνη;
Γιατί δεν μπορεί καλό να μείνει;
Στο ράφι να το βάλω
των αναμνήσεων γυαλιστερό.
"Ο, τι ήταν ήταν", να μπορώ να πω,
μα εγώ θέλησα κάτι άλλο,
δικό μου, στον κόσμο να ψάξω.
Να υπήρξε ο, τι ζήσαμε μαζί
κι η ιστορία να έχει ολοκληρωθεί.
Αντί να προσπαθώ
με σκέψεις κι υποθέσεις
να τη συμπληρώσω.
Αντί, εν τέλει,
να έχω επιλογές χωρίς τέλη.
https://ea-f.blogspot.com/2021/02/blog-post_13.html
ΑπάντησηΔιαγραφή