Δεν έχω λόγια

Δεν βρίσκω λόγια να αντ-αποκριθώ 

στον τρόπο τον μοναδικό 

που εσύ εκφράζεσαι για εμάς. 

Απορώ που δεν έχω γράψει ακόμα 

κείμενο ή ποίημα για 'σενα. 

Συνδεόμαστε με έναν τρόπο 

που είναι παράξενος 

αν το σκεφτείς με βάση το χρόνο.   

Αλλά έχω εμπιστοσύνη 

στην απλότητα και την ομορφιά του.

Στις σκέψεις και τα συναισθήματά μας 

που είναι κοινά 

και τα οποία μοιραζόμαστε τόσο εύκολα. 

Στη διαισθητική μας οικειότητα.

Στις υποσχέσεις που θέλω να πιστέψω 

μα βρίσκω αξία και μόνο στο γεγονός πως δίνονται. 

Το να εμπιστεύομαι και να πηγαίνω πέρα από τη λογική 

είναι χαρακτηριστικά ενός παλιού αγνού μου εαυτού 

που έρχονται στην επιφάνεια 

ενώ φοβόμουν 

πως ίσως τα είχα καταπιέσει τόσο πολύ 

που είχαν χαθεί. 

Δεν έχω γράψει ποίημα για εσένα ακόμα, 

αλλά υπάρχουν πολλά 

που μου έρχονται στο μυαλό και φαίνεται να σου ταιριάζουν. 

Ωστόσο ο,τι ζω μαζί σου είναι ανεπανάληπτο. 

Αυτό το πράγμα το τρελό 

μοιάζει τόσο απλό 

όταν απλά το ζούμε 

αντί να καταλάβουμε να προσπαθούμε.

Έχουμε επικοινωνήσει και συνδεθεί τόσο πολύ 

μέσα από τη γλώσσα (αντί να μας κρατήσει μακριά). 

Κι όμως νιώθω πως τα μάτια και η αφή

έχουν να πουν ακόμα περισσότερα.