Συν(+)ένοχος

Αν αγαπάς κάποιον, κάντον να μείνει.
( Ως απάντηση στο "Αν αγαπάς κάποιον άστον να φύγει. Αν γυρίσει θα είναι δικός σου. Αν όχι, ποτέ δεν ήταν") Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα ναι δικός σου. Δεν υπάρχει κτητικότητα στην αγάπη-στον έρωτα μπορεί. Αν είναι, θα είναι ή θα γίνει εσύ Εσύ+Εγώ.
Θα απαρνιόσουνα τον εαυτό σου για την περίπτωση μιας αυτοκαταστροφής;
Ο εαυτός σου είναι το μόνο που πραγματικά έχεις. Κι αν ακόμα δεν συμφωνείς μ' αυτό, πιο δύσκολα μπορείς να αρνηθείς ότι όσοι αυτός που αγαπάς είναι τα πάντα που (θέλεις να) έχεις.  Xωρίς εκείνον, που είναι Εσύ, δεν ζεις, δεν μπορείς. Το να τον απαρνηθείς ισούται με αυτοκαταστροφή. Οπότε στην πραγματικότητα δεν υπάρχει δίλημμα.
Διστάζοντας να είσαι μαζί του γιατί φοβάσαι μήπως τον πληγώσεις τον αφήνεις σε άλλους που δεν τους νοιάζει να το κάνουν.
Είναι πραγματικά αυτό που θέλεις για κείνον που αγαπάς;
Για να μπορείς να ισχυριστείς ότι του έδωσες ελευθερία πρέπει πρώτα να του έχεις δώσει επιλογή.
Στην ουσία ίσως φοβάσαι όχι τόσο μην πληγωθεί αυτός αλλά εσύ. Μήπως το κομμάτι σου, μήπως ο εαυτός σου ολόκληρος σε απαρνηθεί. Και τότε θα νιώσεις πως δεν έχεις τίποτα, δεν ανήκεις πουθενά, δεν είσαι κανένας.
Από την άλλη, αν δεν διεκδικήσεις τον εαυτό σου, δεν του δείξεις πως το κομμάτι αυτό ψάχνει εσένα, δεν πλησιάσεις και να πιάσεις απ' το χέρι το χαμένο σου Εγώ, ποτέ δεν θα σαι ολόκληρος, πάντα θα λείπει κάτι, δεν θα σαι εκεί που ανήκεις, δεν θα σαι πραγματικά Εσύ.
Δεν θα σαι αυτό το Εσύ+Εγώ, που είναι τα πάντα, που είναι ο,τι καλύτερο μπορείς να είσαι.
Σκέψου. Μπορεί να τον κάνεις ευτυχισμένο. Κι αυτό είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις.
Αλλιώς, γίνεσαι εκ των προτέρων συνένοχος στη δυστυχία και των δυο σας. Γιατί αυτός είναι εσύ. Ενώ θα μπορούσατε και να 'στε ευτυχισμένοι. Μαζί.
Αν αγαπάς, να τολμάς. Σας το χρωστάς.