Συνήθισα

Συνήθισα να μου λείπεις.

Δε δίνω πλέον σημασία στην απουσία σου,

 στη φωτογραφία σου όταν την κοιτάω.

 Όσα ονειρεύομαι για μας δεν με κάνουν να πονάω.

 Όταν κοιμάμαι πια δε σ' ονειρεύομαι.

 Όμως συχνά καμια φορά πριν κοιμηθώ σε σκέφτομαι.

Δεν με απασχολεί αν μ' αγαπάς.

Δεν με βασανίζει το ότι σ' αγαπάω.

 Δεν ξεχνάω.

 Δεν θέλω και δεν μπορώ.

 Συνεχίζω όμως να ζω.

 Δεν έπαψα να περιμένω όσα ζήσαμε να ξαναζήσω.

 Μα κι αν πάψω να περιμένω πάντα θα ελπίζω.

 Φταίει ο,τι ξέρω και ο,τι δεν ήξερα,

 ο,τι πιστεύω- το ίδιο που πίστευα.

 Συνήθισα να σαι το κάτι που μου λείπει

 κι ίσως μαζί συνήθισα τη λύπη.

 Δεν υποφέρω.

Δεν θέλω να κλάψω,

όσα αισθάνομαι να σου φωνάξω.

 Δεν νιώθω έντονα -συνέχεια- την ανάγκη σου.

Δεν νιώθω τίποτα έντονα.

 Δεν νιώθω τίποτα.

 Κι όμως σε έχω ανάγκη.

 Συνήθισα να μη σε έχω.

 Κακό πράγμα η συνήθεια.

Κακό πράγμα.

 Κακό.

 Γαμώτο. Σ' αγ..πώ.