Δάκρυα χαράς

Είπα "Δεν θα κλάψω".

 Το πήρα απόφαση. Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου.
Το ανακοίνωσα στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους.

"Θα κρατήσω από τον έρωτα όσα με κάνουν ευτυχισμένη"

Άντεξα και αντέχω.

Ουκ ολίγα. 

Περιμένω. Υπομένω. Επιμένω.

Ούτε ελπίζω, ούτε θέλω.

 Το πιστεύω, το ξέρω πως θα 'μαστε μαζί.

 Κι ας μη το καταλαβαίνεις ακόμα εσύ. 

(Παρότι νόμιζα πως το 'χες καταλάβει πρώτος.)

Τα κρατάω όλα μέσα μου.

Κι ας θέλω να ξεσπάσω, "Δεν θα κλάψω".

  Μαζεύονται.

Με σφίγγουν. Με βαραίνουν.

Κάνουν τις άκρες των χειλιών μου να πέφτουν προς τα κάτω από την πίεση.

Το συνειδητοποιώ και τις πιέζω προς τα πάνω.

 Χαμογελώ για να συγκρατήσω όσα δεν θέλω

- ή μάλλον θέλω αλλά δεν μπορώ,

ή κι αν μπορώ ίσως δεν πρέπει- να πω.

Το ξέρω πως δεν γίνεται για πάντα να τα συγκρατώ.

Το ξέρω πως θα βγούνε κάποτε. Θα βγούνε μαζεμένα.

Θα ρθει η κατάλληλη στιγμή να ειπωθούν οι λέξεις.

Οι λέξεις δεν θα χουν αξία. Καλύτερα οι λέξεις να χουν γίνει πράξεις.

 Βλέμματα, χάδια, αγκαλιές.

 Όσα φυλάω να γίνουν φιλιά.

Και θα κλαίω από χαρά.

Μόνο χαρά. Μεγάλη χαρά.

Τόση που τίποτα από όσα έχω φανταστεί δε θα τη φτάνει.

Χαρά αρκετή κι αντάξια όλων των δακρύων που περιμένουν να φανούν,

να με ελευθερώσουν και να ελευθερωθούν.

Όταν μ' αγαπάς,

να γίνουν δάκρυα χαράς.