"Δώσε.. να χαρείς ο,τι αγαπάς" / Ενθύμιο

Σκεφτόταν τι θα μπορούσε να του δώσει από εκείνη να πάρει μαζί όταν έρθει η στιγμή που θα τον αποχωριστεί...

Λουλούδι, ανθοδέσμη, φυτό; Θα μαραθεί.
Σοκολάτα, καραμέλα, γλυκό; Θα φαγωθεί.
Βραχιόλι, φυλαχτό, κρεμαστό; Κι αν χαθεί;
Αρκουδάκι ή άλλο λούτρινο ζωάκι; Παιδικό θα φανεί.
CD με ταινίες ή μουσική; Κίνηση μάλλον φιλική.

κι απέρριπτε το κάθε τι.

Την καρδιά της;

Η πιο αντιπροσωπευτική, αλήθεια, επιλογή...

Η πιο ανόητη. Η πιο επικίνδυνη. Ο,τι πιο λάθος θα μπορούσε να συμβεί. Ακούς εκεί! Να δώσει την καρδιά της σε κάποιον που ποιος ξέρει πότε και αν θα ξαναδεί. Να την πάρει μαζί. Και μετά τι θα γίνει αυτή; Πώς θα νιώθει; Πώς θα αγαπά; Πώς θα ζει;

Μπορεί όμως και να πει πως έτσι δεν θα της λείπει, θα είναι μαζί, η καρδιά της θα δει και θα αισθανθεί τις ίδιες τις δικές του εμπειρίες. Σε δυο καρδιές πόσο από τον κόσμο μπορεί ν' αποτυπωθεί; Πόσος ουρανός; Πόση θάλασσα; Πόση γη; Πόση νιότη; Πόσα νιώθει κάποιος που έχει στο ταξίδι του μια επιπλέον καρδιά μαζί; Δεσμεύεται για την επιστροφή;

Κι αν αυτός, πιο τρελός-πιο τολμηρός επιλέξει να αφήσει την καρδιά τη δική του σε εκείνη-εκεί; Αυτό δεν το χε σκεφτεί. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί.

Τίποτα από τα παραπάνω ουσιαστικά.
Όλοι έχουν ένα κορμί και μια μόνο καρδιά. Κι αν συναντηθούν κάποια στιγμή το κορμί από την καρδιά δεν μπορεί μετά να χωριστεί. Το κορμί μπορεί σε κάποιον να δοθεί-όπως γίνεται συχνά- χωρίς να δεθεί η καρδιά. Το αντίστροφο όμως σπανιότερα πολύ. Κι ας το θέλει αυτή.
Το μόνο που ξέρει να κάνει η καρδιά είναι να χτυπά. Να στήνει γιορτή κι ύστερα να θρηνεί που ο,τι αγάπησε δεν της ανήκει, δεν ξέρει αν την θέλει, αν θα το ξαναδεί.