Οι Σκέψεις των Άλλων

Θα ήθελα να ακούω τις σκέψεις των άλλων. 

Όχι πως δεν έχω δικές μου.  Μ' αυτές τις έχω βαρεθεί.  

Μιλάνε,  ρωτάνε, ζητάνε 

τα ίδια πράγματα κάθε πρωί και βράδυ από την αρχή.  

Ποιος;  πού; τι; 

Πώς; πότε; γιατί;

Τι έκανες;  τι κάνεις; τι θα κάνεις εσύ; 

Κάνω, όπως πάντα,  υποθέσεις για το τι οι άλλοι σκέφτονται,  αυτό. 

Φαίνεται,  κι όμως,  πιο απλό. 

Είτε με αφορά είτε όχι,  θα 'θελα να ξέρω τι έχουν στο δικό τους μυαλό.  

Τα πρόσωπα που αγαπώ,  εκείνοι που θα δω,  αυτοί που νοσταλγώ. 

Είμαι εγώ; 

Είναι σκέψη καλή ή κακή; 

Χαίρονται που είμαι εδώ; 

Θα' θελαν να μαι εκεί; 

Τι έχει σημασία στη δική τους ζωή; 

Τι κυριαρχεί;  

Να μάθω,  μες στα πολλά,

τη μεγάλη πληγή, 

τη μικρή τους χαρά, 

όλα όσα έχουν κρυφά. 

Να ακούσω κάτι από αυτούς. 

Να μιλήσουμε ψυχή με ψυχή. 

Να νικήσουμε την απόσταση,  τη σιωπή. 

Θα 'θελα να ακούω τις σκέψεις των άλλων, γιατί 

η γραμμένη γραμμή, 

η φωνή,  το βλέμμα,

το "Καλά. Εσύ;", 

αλήθεια ή ψέμα, 

δεν μου αρκεί.