Νυχτερινοί κεραυνοί

Φοβάμαι τη σιωπή όπως φοβάμαι το σκοτάδι.

Μέσα τους δεν μπορείς να δεις

μα λένε πως σε κάνουν να ηρεμείς.

Ο ήλιος-το δυνατό φως με κουράζει,

όπως κι η πολλή βουή,

η συζήτηση για κάτι που δεν ωφελεί.

Το παρελθόν μου λείπει.

Όμως παράλληλα νιώθω πως πρέπει πια τελείως να το διώξω.

Να χαρώ το παρόν και το μέλλον

που είναι/θα 'ναι πιο φωτεινό, πιο ωραίο, πιο καλό, τόσο διαφορετικό.

Ακριβώς τι αισθάνομαι δεν ξέρω.

Χαμογελάω συνέχεια και κλαίω ξαφνικά,
 συχνότερα από παλιά.

Ενώ το λέω, το εννοώ και επιμένω "Είμαι καλά".

Μάλλον έχουν μαζευτεί πολλά.
Κουβαλάω φορτία βαριά.

Φωτογραφίες..χαρτιά..

Αναμνήσεις..όνειρα..

Φιλιά που δεν έδωσα..

Λέξεις που δεν είπα ή δεν άκουσα..

Με ακολουθούν σταθερά
και όλο επεκτήνονται όλα αυτά.

Μα από την άλλη πλευρά,

ίσως φοβάμαι να αδειάσω το μυαλό και την καρδιά,

κι ας μην αργήσει να ξαναγεμίσει.

Μόνο για μια στιγμή που θα νιώσω κενό,

φοβάμαι πως θα τρελαθώ.

Τη σιωπή δεν μπορώ.

 Τη βουή δεν μπορώ.

Παλεύω με το άγνωστο και το γνωστό.

Λέω παλεύω και ουσιαστικά ελάχιστα ενεργώ.

Σκέφτομαι, μόνο σκέφτομαι.

Και τίποτα μετά.

Άλλη μια μέρα περνά.