Δάκρια = Δύναμη

Την κοπέλα που κλαίει μπροστά μου αυτή τη στιγμή, πιο δυνατή δεν την έχω ξαναδεί.

Χαμο-γελούσε τόσο παράξενα κάθε άλλη φορά.

Τα χείλη της ήταν στην υπερβολή τεντωμένα, μα τα μάτια της υγρά και κοκκινισμένα.

Γελούσε σαν να 'θελε να ουρλιάξει.

Κι ας μην ακουγότανε, στη ματιά της αυτό φαινότανε.

Με σάστιζε, με τρόμαζε.

Η έκφρασή της ήταν διχασμένη, κομματιασμένη.

Το ίδιο ή και πιο πολύ ήταν μέσα της η ψυχή.

Μια πλευρά σκληρή και μια δουλική την οδηγούσε στην αυτοκαταστροφή.

Αβοήθητη όσο βοηθητική.

Εσωτερικά ήταν σπασμένη καιρό.

Κι αν μπορούσα να το δω, ήξερα πως να την κολλήσω δεν μπορώ.

Γι' αυτό χάρηκα πολύ όταν κατάλαβα πως πήρε την απόφαση πως θέλει να σωθεί.

Κοιτάζοντας κατάματα τα πράγματα έβαλε τα κλάματα.

Φοβάται την αλλαγή που χρειάζεται κι επιθυμεί.

Προκαλεί τη ζωή. Γίνεται αυτή.

Πολύ λιγότερο όμως πια μ' ανησυχεί.

Δεν έχει άλλο πια να καεί.

Από τη στάχτη που μέσα της έχει συσσωρευτεί,

ο προσωπικός καρπός της θα θραφεί.

Κι ας με δάκρια ποτιστεί.

Θα βλαστίσει, θα ανθίσει, θα καρπίσει.

Θα κάνει θαύματα πολλά.

Μα το πιο θαυμαστό από αυτά:

Θα μάθει να χαμο-γελά. Αληθινά.