Θα μπορούσε..

Περασμένα μεσάνυχτα.
Επέλεξε να κάτσει στη μαρίνα.
Φτάνοντας εκεί κοίταξε επανηλλημένα προς τα πέρα προκειμένου να δει αν υπάρχει άλλο ελεύθερο παγκάκι.
Μπορεί τότε να την είδε κι εκείνος, ο επίσης μόνος που ξεχώριζε από τα ζευγαράκια, στα αμέσως επόμενα παγκάκια.
Ακόμα κι αν κοίταξε προς την δική του πλευρά μπορεί να μην τον είδε εκείνη πραγματικά.
Ήταν νεαρός με πυκνά μαλλιά, λεπτός σχετικά με γυαλιά, και ίσως με μια καρό μπλούζα.
Καθισμένη στο παγκάκι της έφαγε το σουβλάκι της, δίνοντας κάποια κομμάτια σε μια γάτα, που τριγύριζε και τεντωνόταν υπομονετικά χωρίς να της ζητά.
Ασχολήθηκε με το κινητό της έπειτα, ενώ θα μπορούσε να αφεθεί να κοιτά των θέα της πόλης μπροστά της και τη θάλασσα.
Εν τω μεταξύ, κάποια στιγμή εκείνος απ' το επόμενο παγκάκι ήρθε αργά στο διπλανό προηγούμενό της.
Περισσότερο το κατάλαβε από την σκιά παρά τον κοίταξε κλεφτά.
Έβηξε εκείνος, έβηξε εκείνη αληθινά, με κάποιου χρόνου διαφορά.
Αποφάσισε να αφήσει-να φυλάξει το κινητό της κάπως καθυστερημένα.
Τεντώθηκε κι έβγαλε διακριτικό αναστέναγμα.
Παρόμοιο ήχο και μετά, αφού την είχε αγνοήσει από μακριά η γάτα, την οποία είχε φωνάξει ψι-ψι επίμονα,  σκύβοντας αντίθετα από εκείνου την πλευρά.
Στη γάτα τόλμησε να απευθυνθεί, σε εκείνον όχι.
Τι παράδοξο την επαφή με τα ζώα να τη θεωρούμε ευκολότερη..
Μα αφού όντως δεν είχε τι να του πει.
Ισχύει δεν ισχύει πως η νωρίτερα του μετακίνηση θα μπορούσε να συνιστά προσέγγιση, κι έπρεπε, αν ήθελε, την επόμενη κίνηση να την έκανε αυτή.
Ακόμα και χωρίς να την ενδιαφέρει ερωτικά, μόνο για ανταπόδοση, μόνο για γνωριμία, για παρέα.
Μάλλον δεν ήθελε παρέα. Δεν το 'χε ανάγκη πραγματικά.
Εκείνος, λίγο αργότερα, σηκώθηκε, πήγε προς την προκυμαία κι έφυγε τελικά. Πήγε η ευκαιρία.
Απογοητεύτηκε λίγο είναι η αλήθεια.
Προβληματίστηκε περισσότερο για το πώς αντιμετώπισε η ίδια το συμβάν.
Όσο εκείνος απομακρυνόταν, τότε μόνο δεν ντρεπόταν να τον κοιτάει σταθερά.
Και η γάτα πουθενά.