το μόνο χρώμα πάνω της
ήταν σταθερά το κόκκινο κραγιόν της.
Ένα μικρό στοιχείο απ' το κρυμμένο πάθος της
μες στο μελαγχολικό παρουσιαστικό της.
Όταν τραγουδούσε,
από το σκοτάδι της ψυχής της βλέπανε να ξεπηδούσε
μαγικό φως η φωνή της.
Ήχος σαν δροσερό και καθαρό αέρα,
κόντρα στον καπνό απ' τα τσιγάρα,
που δεν κράτησε από θαύμα ποτέ στα χέρια.
Μα έγινε κάτι ξαφνικά
και σταδιακά άρχισε να γεμίζει χρώματα,
στο βλέμμα της και σε χαμόγελα,
στη στάση και στα λόγια.
Τα μαύρα πάνω της πια φαίνονταν λαμπερά
και το κόκκινο κραγιόν της έπαψε να το φοράει συχνά.
Δεν το χρειαζόταν.
Τα χείλη της από μόνα τους ήταν φωτιά.
Έκαιγαν και καιγόταν.
Του μυαλού της τα σχέδια ήταν σαν την γλυκιά πιπεριά.
Επίπονα απολαυστικά.
Καταστροφικά γοητευτικά.
Όλα τους κόκκινα.
πολύ διαφορετικό ύφος από όσα άλλα κείμενά σας, Δεσποινίς ΕΑΦ, έχω διαβάσει. Ωστόσο, επιτρέψτε μου να σας πω για μία στροφή που με ξάφνιασε πολύ ευχάριστα και μου έφερε στο νου κάτι από το έργο "Chocolat", με τον Johnny Depp: γλυκό και καυτερό μαζί! σοκολάτα και πιπεριά! η στροφή είναι βέβαια η εξής: "Του μυαλού της τα σχέδια ήταν σαν την γλυκιά πιπεριά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίπονα απολαυστικά.
Καταστροφικά γοητευτικά.
Όλα τους κόκκινα."