Από πού παίρνουν το φως τους τα αστέρια

Άσε με να το ακούσεις από εμένα,
από πού παίρνουν το φως τους τα αστέρια.

Από τα τσαλακωμένα, καμμένα χαρτιά των ποιητών
που τους ζητούν και αδυνατούν
να αποδώσουν την ομορφιά των ουρανών.

Από τα μάτια,
τα ονειροπόλα, τα ευτυχισμένα, τα ερωτευμένα,
που λάμπουν -όχι μόνο- νύχτα -μα και- μέρα.

Από τα κεριά,
των ρομαντικών ραντεβού, των γενεθλίων, και των κοιμητηρίων,
που μετράνε την πορεία του χρόνου.

Από τα τσιγάρα, ίσως,
όπου οι εθισμένοι έχουν μεταφέρει
κομμάτια της ζωής τους, τις επιθυμίες, τις σκέψεις τους,
που καταστρέφονται καθώς καίγονται,
όπως εκείνα καταστρέφουν τον οργανισμό τους.

Από όσους/α λάμπουν κι από όσους/α καίγονται.

Είναι ότι οι λάμψεις ανακατεύονται με τον καπνό
που κάνει πιο θολό των πόλεων τον ουρανό
και το να φανούν τα αστέρια πιο δύσκολο.

Αστέρι μου, εσύ,

Δεν θέλω τίποτα παραπάνω, 

τίποτα που να μην μπορείς. 

Μόνο να φωτίζεις τις στιγμές μου,

την ψυχή μου.

Να με φωτίζεις

χαρίζοντάς μου, όχι κλέβοντάς σου, το φως σου. 

Το φως που δεν ξέρεις ότι έχεις.

Να μου δίνεις την αλήθεια σου και να σου δίνω την αγάπη μου.