Ένα δέντρο κι εγώ

Δεν τολμάω.

Δεν προσπαθώ καν να πλησιάσω 

ο, τι πιστεύω πως δεν μπορώ να φτάσω.

Ένα ψηλό, γεροδεμένο δέντρο,

με πυκνά, απλωμένα κλαδιά.  

Έτσι σε βλέπω.

Σε είδα αλλά άργησα να σε καταλάβω.
Δεν ερμηνεύεσαι όσο εύκολα φαίνεσαι.

Τεντώνεται ο κορμός σου προς τον ουρανό,

μα εσύ δεν δίνεις τόσο σημασία σε αυτό. 

Σε νοιάζουν τα κλαδιά σου περισσότερο.

Απολαμβάνεις να αγγίζεις τον άνεμο. 

Δέχεσαι ήλιο και βροχή το ίδιο. 

Αγκαλιάζεις τα πουλιά. 

Προσκαλείς τα παιδιά.

Μα εγώ ποτέ δεν έμαθα
να σκαρφαλώνω στα δέντρα.
Φοβάμαι τα ύψη.
Θαυμάζω την ομορφιά,
μα αρκούμαι στη σκιά.

Βρέθηκα δίπλα σου.
Μου ψιθύρισες τις ιστορίες σου.
Άκουσες με ενδιαφέρον τις δικές μου.

Τα φύλλα που μου έριξες απαλά,
στα χέρια μου τα κράτησα,
στολίδια μου τόσο ταιριαστά,
και σαν δώρα σπάνια τα κοίταξα.

Εγώ το μόνο που σου προσέφερα
ήταν ένα τόσο αδέξιο πότισμα.
Σου έριξα νερό με έναν κουβά απότομα.
Σαν κάτι περιττό που δεν χρειαζόσουνα.
Σαν να ήταν το ίδιο
με το να αφιέρωνα
σε κάθε σου καρπό,
ένα ρυάκι, μία σταγόνα.
Και ποτέ δεν επανόρθωσα.

Ο,τι κι αν έκανες εσύ,
το θεώρησα χαμένη υπόθεση.

Στάθηκα δίπλα σου
σαν να 'μουνα λουλούδι,
μαζί σου αταίριαστο,
μικρό στο ύψος σου μπροστά,
στον άνεμο ευάλωτο,
ασύγκριτο με τα πουλιά.

Αν κοίταζα κάτω απ' την επιφάνεια,
ίσως οι ρίζες μας να είχαν κοινά,
ίσως να κατάφερναν να συναντιόνταν.

Σε λίγο καιρό, αν όχι ακόμα.
Λίγο καιρό αν είχα ακόμα.

Αρκεί μόνο
να κοίταζα,
να τολμούσα,
να προσπαθούσα.

Κι ας μην αρκούσε.
Ίσως.

*Πρώτη φορά 

γράφω για κάποιον 

που ίσως το διαβάσει.

Τουλάχιστον αυτό το τόλμησα.