Εδώ που είμαι ήσουνα Κι εκεί που είσαι θα 'ρθω
(μετά από αρκετό καιρό, μια δύσκολη περίοδο, σκληρή προσπάθεια κι όχι ακριβώς εκεί, αλλά πιο μακριά και θα 'ναι διαφορετικά)
Και τώρα είναι διαφορετικά.
Περνάν τα χρόνια, οι άνθρωποι, τα συναισθήματα. Μένουν οι φωτογραφίες, οι εμπειρίες, τα απωθημένα. Τα απωθημένα.
Όλα αλλάζουν, όλα φθείρονται στη μνήμη μας και στην πραγματικότητα, ξεθωριάζουν.
Μόνο τα απωθημένα υποχωρούν και επανέρχονται στο προσκήνιο, ίσως με ελαφρώς αλλαγμένη μορφή, με την πρώτη ευκαιρία.
Το έχουν μέσα τους τα απωθημένα. Ό,τι πλησιάζοντας το σε απωθούσε κι ύστερα εσύ προσπάθησες-και νομίζεις τα κατάφερες- να το απωθήσεις από τις σκέψεις σου πάντα μένει.
Μπορεί να μην είσαι ο πρωταγωνιστής στη ζωή μου. Ο πρωταγωνιστής έχει αλλάξει πια. Δεν είσαι ούτε κομπάρσος. Δεν είσαι στη ζωή μου. Είσαι στο μυαλό μου, είσαι στη μνήμη μου, είσαι στις φωτογραφίες και τα βίντεο.
Τι ήθελα να τα σκαλίσω; Τώρα είσαι παντού. Είσαι στα καμαρίνια με τους καθρέφτες, το μεγαλίστικο μακιγιάζ που τότε δεν ήξερα να ετοιμάζω μόνη μου, τις στολές. Στα παρασκήνια που ότι έζησα εκεί δε φάνηκε -σχεδόν- ποτέ στη σκηνή. Έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το πόσο καλά ήξερα να κρύβομαι, πόσο αρκετά να υποκρίνομαι. Στις καρέκλες του κοινού με την αίσθηση κενού που δίνουν πια ώρες ώρες αφού δεν είσαι εσύ εκεί.
Πόσο βαρύ να 'σαι ο μεγάλος, στην τότε ηλικία σου.
"Το μικρό μας". Ήμουνα το μικρό, και μικρό πολύ πιθανόν να παραμένω στο μάτι σου- αν και στην πορεία κατάλαβα πως δεν έχεις πρόβλημα με την ηλικία- μα τώρα για άλλους είμαι το μεγάλο τους. Τα λέω κι εγώ συχνά μικρά, εκείνα που είναι στην τότε ηλικία μου ειδικά, και βλέπω μέσα τους κυρίως, αντί στις αντιδράσεις τους, την ίδια δική μου ενόχληση. Πόσο αφελές, πόσο χαζό να με πειράζει που μ' έλεγες-που ήμουνα μικρό, και επιπλέον "σου".
Είναι βαρύ να 'σαι μεγάλος γιατί κουβαλάς όλα όσα κάνουν αυτά τα δύο χρόνια να "έχουν σημασία σ' αυτή την ηλικία".
Τις τύψεις για κείνους, και βασικά αυτόν, που πλήγωσα τόσο ή περισσότερο απ' όσο πλήγωνες εσύ εμένα την ίδια περίοδο, με άλλο τρόπο, για άλλο λόγο. Τη σκέψη του που έφτασε να με κυριεύσει αυτά τα δύο χρόνια όσο αποσυρόταν η δική σου απ' το προσκήνιο του μυαλού μου, από τα όνειρά και την καρδιά μου. Πλέον κανείς από τους δυο, μετά τους δυο σημαντικότερους ρόλους σας, τους εκ δια μέτρου κόντρα, αυτά τα δύο χρόνια, κι ας γυρνάτε στη σκέψη μου, δεν είναι στη ζωή μου. Ετοιμάζομαι για πρεμιέρα.
Τη συνειδητοποίηση, ανάλυση κι ερμηνεία παλιών εμπειριών-ας όψεται το ημερολόγιό μου- και τη δημιουργία καινούριων, που εξαιτίας τους διαμόρφωσα, ή μάλλον κατάλαβα καλύτερα, την προσωπικότητα και τον εαυτό μου. Και καλύτερη και χειρότερη είμαι, κι εγώ κι οι άνθρωποι που πέρασαν ως τώρα από τη ζωή μου, από την εικόνα που είχα σχηματίσει για μένα και για αυτούς.
Μεγάλωσα. Φοβάμαι να πω πόσο μεγάλωσα, πολύ ή λίγο. Δεν μπορώ να το ορίσω. Και, πέρα από τη δική μου παραδοχή φοβάμαι τι έχουν να πουν οι άλλοι μεγάλοι, οι πιο μεγάλοι από μένα κι από σένα, που ξέρουν κάτι παραπάνω. Φοβάμαι και τους μικρούς που θα μάθουν. Δεν πρέπει να ναι για την ακρίβεια φόβος, αλλά δέος. Θαυμάζω όσα ήξερα και όσα ξέρω, όσα δεν ήξερα κι όσα δεν ξέρω ακόμα. Αυτό το ίδιο που συμβαίνει και στους άλλους. Μα για τον καθένα αφορά διαφορετική γνώση.
Αυτά τα δύο χρόνια δεν με έφεραν πιο κοντά σε εσένα, όπως δεν περιμένω πια από τα επόμενα. Με έφεραν μάλλον πιο κοντά σε εμένα. Κι εγώ δεν περιμένω πια κανένα (άλλο από αυτό). Έχω βρει αυτόν που αγαπώ.
(μετά από αρκετό καιρό, μια δύσκολη περίοδο, σκληρή προσπάθεια κι όχι ακριβώς εκεί, αλλά πιο μακριά και θα 'ναι διαφορετικά)
Και τώρα είναι διαφορετικά.
Περνάν τα χρόνια, οι άνθρωποι, τα συναισθήματα. Μένουν οι φωτογραφίες, οι εμπειρίες, τα απωθημένα. Τα απωθημένα.
Όλα αλλάζουν, όλα φθείρονται στη μνήμη μας και στην πραγματικότητα, ξεθωριάζουν.
Μόνο τα απωθημένα υποχωρούν και επανέρχονται στο προσκήνιο, ίσως με ελαφρώς αλλαγμένη μορφή, με την πρώτη ευκαιρία.
Το έχουν μέσα τους τα απωθημένα. Ό,τι πλησιάζοντας το σε απωθούσε κι ύστερα εσύ προσπάθησες-και νομίζεις τα κατάφερες- να το απωθήσεις από τις σκέψεις σου πάντα μένει.
Μπορεί να μην είσαι ο πρωταγωνιστής στη ζωή μου. Ο πρωταγωνιστής έχει αλλάξει πια. Δεν είσαι ούτε κομπάρσος. Δεν είσαι στη ζωή μου. Είσαι στο μυαλό μου, είσαι στη μνήμη μου, είσαι στις φωτογραφίες και τα βίντεο.
Τι ήθελα να τα σκαλίσω; Τώρα είσαι παντού. Είσαι στα καμαρίνια με τους καθρέφτες, το μεγαλίστικο μακιγιάζ που τότε δεν ήξερα να ετοιμάζω μόνη μου, τις στολές. Στα παρασκήνια που ότι έζησα εκεί δε φάνηκε -σχεδόν- ποτέ στη σκηνή. Έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το πόσο καλά ήξερα να κρύβομαι, πόσο αρκετά να υποκρίνομαι. Στις καρέκλες του κοινού με την αίσθηση κενού που δίνουν πια ώρες ώρες αφού δεν είσαι εσύ εκεί.
Πόσο βαρύ να 'σαι ο μεγάλος, στην τότε ηλικία σου.
"Το μικρό μας". Ήμουνα το μικρό, και μικρό πολύ πιθανόν να παραμένω στο μάτι σου- αν και στην πορεία κατάλαβα πως δεν έχεις πρόβλημα με την ηλικία- μα τώρα για άλλους είμαι το μεγάλο τους. Τα λέω κι εγώ συχνά μικρά, εκείνα που είναι στην τότε ηλικία μου ειδικά, και βλέπω μέσα τους κυρίως, αντί στις αντιδράσεις τους, την ίδια δική μου ενόχληση. Πόσο αφελές, πόσο χαζό να με πειράζει που μ' έλεγες-που ήμουνα μικρό, και επιπλέον "σου".
Είναι βαρύ να 'σαι μεγάλος γιατί κουβαλάς όλα όσα κάνουν αυτά τα δύο χρόνια να "έχουν σημασία σ' αυτή την ηλικία".
Τις τύψεις για κείνους, και βασικά αυτόν, που πλήγωσα τόσο ή περισσότερο απ' όσο πλήγωνες εσύ εμένα την ίδια περίοδο, με άλλο τρόπο, για άλλο λόγο. Τη σκέψη του που έφτασε να με κυριεύσει αυτά τα δύο χρόνια όσο αποσυρόταν η δική σου απ' το προσκήνιο του μυαλού μου, από τα όνειρά και την καρδιά μου. Πλέον κανείς από τους δυο, μετά τους δυο σημαντικότερους ρόλους σας, τους εκ δια μέτρου κόντρα, αυτά τα δύο χρόνια, κι ας γυρνάτε στη σκέψη μου, δεν είναι στη ζωή μου. Ετοιμάζομαι για πρεμιέρα.
Τη συνειδητοποίηση, ανάλυση κι ερμηνεία παλιών εμπειριών-ας όψεται το ημερολόγιό μου- και τη δημιουργία καινούριων, που εξαιτίας τους διαμόρφωσα, ή μάλλον κατάλαβα καλύτερα, την προσωπικότητα και τον εαυτό μου. Και καλύτερη και χειρότερη είμαι, κι εγώ κι οι άνθρωποι που πέρασαν ως τώρα από τη ζωή μου, από την εικόνα που είχα σχηματίσει για μένα και για αυτούς.
Μεγάλωσα. Φοβάμαι να πω πόσο μεγάλωσα, πολύ ή λίγο. Δεν μπορώ να το ορίσω. Και, πέρα από τη δική μου παραδοχή φοβάμαι τι έχουν να πουν οι άλλοι μεγάλοι, οι πιο μεγάλοι από μένα κι από σένα, που ξέρουν κάτι παραπάνω. Φοβάμαι και τους μικρούς που θα μάθουν. Δεν πρέπει να ναι για την ακρίβεια φόβος, αλλά δέος. Θαυμάζω όσα ήξερα και όσα ξέρω, όσα δεν ήξερα κι όσα δεν ξέρω ακόμα. Αυτό το ίδιο που συμβαίνει και στους άλλους. Μα για τον καθένα αφορά διαφορετική γνώση.
Αυτά τα δύο χρόνια δεν με έφεραν πιο κοντά σε εσένα, όπως δεν περιμένω πια από τα επόμενα. Με έφεραν μάλλον πιο κοντά σε εμένα. Κι εγώ δεν περιμένω πια κανένα (άλλο από αυτό). Έχω βρει αυτόν που αγαπώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου