Συναισθηματικοί π-όροι

Τα συναισθήματα είναι σαν τα χρήματα.
Με την ένοια πως είναι πολύτιμα. Ίσως και περισσότερο από αυτά.
Δεν έχουν "ισοτιμία". Υπάρχουν στη φύση μας, από πάντα.
Κανείς πρέπει να προσέχει πώς θα τα διαχειριστεί.
Δεν πρέπει να τα συσσωρεύει, να τα κρατά για τον εαυτό του όλα, γιατί έτσι δεν κυκλοφορούν στην αγορά, δεν αποκτά τίποτα καινούριο, ούτε προσφέρει, παρά βαραίνει.
Από την άλλη όμως πλευρά, δεν πρέπει και να τα σκορπά, να τα ξοδεύει άσκοπα, γιατί τότε εξουθενώνεται και δεν του μένει τίποτα.
Έχει σημασία, τι παίρνει πίσω ως ανταλλάγματα. Μπορεί και να τα κάνει βέβαια δωρεά, αλλά αυτό όχι αλόγιστα γιατί θα βρεθεί ζημιωμένος μετά.
Πρέπει να κρατά αρκετά ώστε να μπορεί να στηρίζει πρώτα τον εαυτό του τον ίδιο και μετά κάποιον άλλο. Να χρησιμοποιεί όσα πρέπει αλλά να φυλάει και κάποια στην άκρη. Αλλιώς έρχεται η στιγμή που αδειάζει.
Είναι ανάγκη να τα επενδύει σωστά, προσεκτικά. Ακόμα κι αν στο παιχνίδι είναι συχνά και τα ρίσκα.
Καλό είναι να μην τα δίνει όλα σε μια τράπεζα ή να τα αφήνει σε κάποιον άλλο να τα φυλά. Κανείς δεν μπορεί να του δώσει εγγύηση και κανείς δεν μπορεί να τα διαχειριστεί για κείνον. Αν γίνει μια στραβή τα χάνει όλα. Αν υπάρξει μια επείγουσα ανάγκη μπορεί να μην έχει πρόσβαση.
Γι' αυτό κράτα συναισθήματα σε μετρητά, πρόχειρα, διαθέσιμα. Αλλά κι άλλα καλά φυλαγμένα.
Τα αισθήμτα δεν είναι ανεξάντλητα, αλλά ούτε και δεδομένα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα στερέψουν αλλά ούτε και πότε θα προκύψουν καινούρια.
Αν τα δικά σου είναι λίγα, δύσκολα οποιουδήποτε άλλου θα σου είναι αρκετά.
Έρχονται με δουλειά, έρχονται και με την τύχη καμιά φορά. Χάνονται από απερισκεψία αλλά και υπερβολική γεναιοδωρία.
Συνδέονται με των γονιών μας αλλά όχι ως κληρονομιά άμεση, πρέπει πρώτα να κάνεις αποδοχή. 
Και φυσικά προσοχή στα πλαστά. Αν την πατήσεις μια φορά υπάρχει ο κίνδυνος να τα αναπαράγεις μετά.
Μια αλήθεια αισιόδοξη είναι, νομίζω, πως κανείς δεν μπορεί να στα κλέψει αν δεν του τα παρα-δώσεις εσύ.