Πρόσκληση

Μόλις αρχίζω να το καταλαβαίνω,

να το νιώθω σαν αίσθηση.

Δεν είναι να ψάχνεις τον άλλο

που θα του ζητήσεις να σου δώσει

σκέψεις, συναισθήματα,

στιγμές, αναμνήσεις,  σχέδια,

αξία,  προστασία,  νόημα,

να σου γίνει τα πάντα,

να σου καλύψει κενά

πλήξης και ανασφάλειας.

Είναι να μπορείς να χαμογελάς

στον καθένα που αντικρίζεις

χωρίς να κρεμιέσαι από το δικό του χαμόγελο.

Να είσαι εκεί,  ολόκληρη,

στην κάθε δική σου στιγμή που έχεις δημιουργήσει.

Να μην είσαι αίτημα αλλά πρόσκληση.

Και όταν σε πλησιάζουν να λες

"Καλωσήρθες στον όμορφο κόσμο μου.

Θέλεις να κάνουμε παρέα;"

Να προσφέρεις θέση δίπλα σου,

μα να βάζεις και τους κανόνες σου.

Αν κάτι σου χαλάσει να το φτιάχνεις

και/μα να μην μένεις με ο, τι/ όποιον σε χαλαει.

Να δίνεις βοήθεια όταν το μπορείς,

να τολμάς όμως και να ζητάς όταν το χρειαστείς.

Ταυτόχρονα να χαρίζεις,  να μοιράζεσαι και να διεκδικείς.

Πιθανότατα δεν είμαι η πρώτη που τα έχω σκεφτεί αυτά.

Κι αν έχουν πολλές φορές γραφτεί,

για να γίνουν δικά σου, πρέπει εσύ

απλά να ξεκινήσεις/συνεχίσεις να ζεις

χωρίς/μέχρι να σου έρθουν σαν ιδέα, επιφοίτηση.

Την ώρα που περιμένεις το ασανσέρ, φορτωμένη με ψώνια,

την νύχτα μιας κρύας μέρας με ομίχλη,

που όμως λίγο νωρίτερα έχεις δει φως και έχεις νιώσει φωτιά,

γιατί αναπάντεχα εκτίμησες το παρόν κι έριξες και στο μέλλον σου μια ματιά.