Παρε_α

Πάρε μια βαθιά ανάσα, ίσως θα πονέσει. Πάρε μια απόφαση. Κράτα την αναπνοή σου και βούτα.
Ξέρεις κατά βάθος τι πρέπει να κάνεις. Είναι το μόνο "πρέπει" που πρέπει να ακολουθήσεις.  Το "πρέπει" όχι το ασφαλές, όχι το καλό, όχι απαραίτητα το σωστό. Το "πρέπει" το πιο δυνατό, το εσωτερικό, το τρελό. Το "πρέπει" που δεν σου επιβάλει η λογική αλλά η ψυχή. Υπερνικά όλα τα άλλα. Το ρίσκο νικά το συμβιβασμό. To σίγουρο κενό, που αυτός δημιουργεί, είναι πιο θλιβερό από μια πιθανή πληγή. Το ξέρεις πως δεν γίνεται αλλιώς. Υπάρχει πρόβλημα. Δεν υπάρχει όμως στην ουσία δίλημμα.
Θα καταλάβουν. Όλοι θα καταλάβουν.
I don't care. It surpasses me.
Δεν έχω άλλη επιλογή. Παίρνω φόρα και πέφτω.
Κανείς δεν θα προσπαθήσει να με σταματήσει. Το ξέρουν, κανείς δεν μπόρεσε ποτέ και ούτε θα μπορέσει. Μ' αφήνουν να πηδήσω. Καθησυχάζονται και με καθησυχάζουν πως θα πέσω στα μαλακά.
Υπάρχει μια αγκαλιά που με περιμένει εκεί κάτω. Ο μόνος που μπορεί να με σώσει από την πτώση. Περιμένει να πέσω όμως πρώτα για να την ανακόψει. Οι άλλοι είναι τόσο σίγουροι. Μάλλον θα 'μαι κι εγώ. Αλλιώς γιατί τόσο να τον εμπιστευτώ;
Κι αν η δύναμη με την οποία πέσω τον τρομάξει; τον πληγώσει; Αν δεν αντέξει το βάρος μου;
Και τι να κάνω;
Δεν μπορώ να μείνω ψηλά στο βατήρα. Τώρα ανέβηκα. Με πιάνει ναυτία.
Θέλω να βάλω τα κλάματα. Δεν θα με σώσει όμως, και το ξέρω, μια πισίνα από δάκρυα.
Εγώ το γέλιο του θέλω. Θέλω μια αγκαλιά, την αγκαλιά του. Θέλω να βουλιάξω σ' αυτήν. Θέλω να πνιγώ στα φιλιά, στα φιλιά του.
Θέλω να φάω τα μούτρα μου. Θα ρίξω τα μούτρα μου.
Θα πέσω.