Έτσι..

 

"  Καμία ανάγκη δεν είχε να παριστάνει, να κρύβεται, γιατί ούτε εκείνος παριστάνει, ούτε κρύβεται, μπορεί να είναι εσωστρεφής, αλλά ποτέ κρυφός. Μπορεί να μη μιλούσε για τις σκέψεις του, αλλά δεν είχε δεύτερες σκέψεις, ίσα ίσα η ίδια είχε τρελή λαχτάρα να του φανερωθεί όπως ακριβώς είναι και όπως ακριβώς αισθάνεται, θέλει!
   Έβαλε το χέρι της μέσα στην τσέπη του και εκεί μέσα έπιασε το δικό του χέρι, της το έσφιξε.
   Χαμογέλασαν ο ένας στον άλλο με εμπιστοσύνη. Νομίζει πως κι ο ίδιος όλη μέρα κι ο,τι έκανε για τούτη τη στιγμή το έκανε. Μια αλλόκοτη συνενοχή τούς έδενε, μια συνομωσία και μια συμφωνία ικανοποιημένη σαν όλων των ερωτευμένων ζευγαριών που αισθάνονται ότι κανείς άλλος δεν είναι σε θέση να καταλάβει αυτό που μονάχα εκείνοι, από αρχής του κόσμου, ζουν. Συνομωσία εναντιόν ποιου; Εναντίον του κόσμου; Μιας επηρμένης μοίρας;
   Βύθισε κι άλλο το χέρι της στην τσέπη του.
   Κι αυτός το έσφιξε πιο ζεστά με ένα ακόμα πιο γλυκό χαμόγελο στα χείλη του χωρίς να την κοιτά, κοιτούσε μακριά, μπροστά στο δρόμο. Την πλημμύρισε να του πει "σ'αγαπώ". Ένα αιφνίδιο,βέβαιο "σ΄αγαπώ", το πρώτο. Όμως σταμάτησε την ορμή της. Για να μην τον τρομάξει, να μην τρομάξει η ίδια, να μην υποβιβάσει στα μάτια του το "σ'αγαπώ" της έτσι βιαστικό, μη φανεί επιπόλαια και τον χάσει...
   Επικρατεί η άποψη πως μόνο κεραυνοβόλος είναι πάντα ο έρωτας, μόνο απ' την πρώτη ώρα έρχεται αν είναι να έρθει. Δεν ξέρει. Δεν θέλει τώρα να κάνει αναλύσεις, βουβές έρευνες και στατιστικές στο μυαλό της. Τέλος αυτά, δεν τα χρειάζεται γιατί τώρα ζει. Ωστόσο, καταπίνει το "σ'αγαπώ" της. Η παραδοσιακή γυναίκα που αναμένει τον άντρα κυνηγό, τον άντρα κατακτητή, επικρατεί μέσα της. Αχ έτσι μόνο αξίζει... Γιατί μάλλον κι εκείνος θα την προτιμάει έτσι. Να λοιπόν που ποτέ δεν γλιτώνεις εντελώς από την προσποίηση, ειδικά όταν πέφτεις στην βαριά ανάγκη του έρωτα, πώς να είσαι εξαρχής εντελώς ειλικρινής και άφτιαχτος; Να ρισκάρεις; Εδώ κρέμεται η ζωή σου!  "

 

 Μάρω Βαμβουνάκη, Ο ερωτευμένος Πολωνός