Συνειρμός

Γιατί

κάποιος να μ' αγαπά;

Γιατί

να μην μπορώ

να το πιστέψω,

να αφεθώ

και να γιατρέψω

ό,τι έχει μείνει

σκοτεινό

κι ό,τι η ψυχή μου κρύβει;

Να σωθώ

από ό,τι έχει γίνει

ή θα γίνει 

σε ένα μέλλον 

μικρό.

Δε βρίσκω λόγια να το πω.

Λες και ξέρω

τι θέλω

να πω.

Ίσως να 'χω κουραστεί.

Να μη θέλω

να μιλήσω.

Να μη βρίσκω

τι να πω.

Να μη βρίσκω

πώς να ζήσω.

Και τι θέλω

να αγαπήσω.

Και τι φτάνει

για να αγαπηθώ.

Τι είν' το μακρινό;

Τι είν' το κοντινό;

Τι είναι δικό μου;

Και τι είναι επικίνδυνο;

Γιατί τραγουδώ;

Τι θέλω να πω;

Θέλω να μιλήσω;

Θέλω να σιωπήσω;

Θέλω να 'μαι μόνη

ή να ανακαλύψω

τι είναι που καίει

και τι με παγώνει;

Είναι τόσο πολύ.

Είναι τόσο λίγο.

Τι θα πει

θα φύγω;

Τι θα πει

μπορώ;

Θέλω ό,τι θέλω

ή με νοιάζει να φανώ;

Γιατί να μην είσαι εδώ;

Τι είναι

που έχω

να περιμένω

να αποκτήσω

να ανακαλύψω

και να αποκαλυφθώ;

Σε ποιόν;

Σε ποιόν;

Και τι

να αφήσω

να φανεί;

Τι να πιστέψω;

Τι είναι πρόβλημα δικό μου;

Τι να είναι το γραφτό μου;

Τι είναι πεπρωμένο,

πετρωμένο,

αφημένο,

ανοιγμένο;

Και που μένω..

Τι να θέλω;

Τι να έχω; 

Τι να ξέρω;

Μα τι λέω;

Πώς να εκφραστώ;

Κι όταν θα τα ακούω,

τι θα αποκρούω

από το υποσυνείδητο;

Εγώ,

η ψυχολόγος,

που ο λόγος

δε της φτάνει

για να βρει

τι είναι και τι κάνει

και μονολογεί.

Δεν ξέρω πότε θα σταματήσω.

Κοιτάζω έξω.

Τα σύννεφα

έχουν γραμμές

από κενό

στον ουρανό. 

Ο ήλιος παίζει να ‘χει δύσει ήδη

και 

εγώ παίζω αυτό το παιχνίδι.

Που δεν ξέρω

τι αφήνω να φανεί συνειδητά

και τι σοφία θα μου βγει ελεύθερα.

Σε ποιο μελλοντικό

και παρελθοντικό

εαυτό χρωστάω

αυτό

ή ό,τι άλλο;