Μεσοτοιχία

Να σε βλέπω να χαμογελάς,

να νιώθεις, να δίνεσαι, να αγαπάς.

Όσα αρνηθήκαμε, 

οι λέξεις που ντυθήκαμε, 

δεν επιτρέπουν να ζητήσω κάτι άλλο. 

Ούτε μπορώ

να μη χαρώ. 

Η θέση που βρεθήκαμε, 

όσα δεχθήκαμε, 

ο τρόπος που δεθήκαμε

όρισαν την πορεία 

που ακολουθήσαμε.

Οι αποστάσεις δεν έχουν σημασία. 

Πάντα 

μπορούμε να πιάσουμε κουβέντα 

απ' όπου την αφήσαμε. 

Μόνο όσα αφήσαμε ανείπωτα

θα κρύβονται στο τίποτα. 

Τα "αδύνατα" 

δεν θα μάθουμε ποτέ τι δύναμη είχαν. 

Καλό είναι, δε λέω, και το "καλύτερα".

Είμαστε περήφανοι 

που πετύχαμε το σπάνιο. 

(Είμαστε όμως ικανοποιημένοι

που απορρίψαμε το συνηθισμένο;)

Να σε αγκαλιάζω, 

να σε φιλάω στο μάγουλο. 

Να σε παρακολουθώ 

να γίνεσαι άγαλμα από μαύρο μάρμαρο. 

Όσο επέλεγες να είσαι αυτό, 

να παγώνεις το μέσα σου και τον κόσμο, 

ήταν καλό να μένω στο να μπορώ να σε κοιτώ. 

Τώρα που μαλακώνεις και γλυκαίνεις ξανά, 

γυρνώντας στο παιδί που γνώρισα

μα σε ενήλικο σώμα πια, 

θα 'θελα
λίγο
να μπορούσα
να σε αγγίξω,

να σε γευτώ. 

Κάτι 

σαν σοκολάτα κρυμμένη στο ντουλάπι,

σαν φρούτο μάλλον που ωριμάζει. 

Σε ξένη αυλή,
αγαπημένου γείτονα

που έχουμε μεσοτοιχία. 

Κοντά μου 

αλλά ποτέ δικό μου.