Μορφές

Στα σκοτάδια.

Αναμνήσεων σημάδια.

Αλλού πια.

Καλούπια 

Μορφών 

από το παρελθόν.

Θολών.

Γκρίζων.

Μυστικών.

Ξεχασμένα,

θα 'λεγα,

θα 'θελα να πω.

Να το πιστέψω κι εγώ.

Μορφές άμορφες.

Άμα 'ρθεις.

Και άμα θες.

Δεν τις κάλεσε κανείς.

Μόνο η νύχτα 

σε κάνει να νομίζεις πως συγχωρείς.

Και μπορεί

να ανοίξει το στήθος σου.

Βάρη να αφήσει

ή βάρη να δεχτεί.

Να πνιγεί

ή να αναστήσει

ο,τι το σκότωσε 

κι ο,τι το έκανε να ζήσει.

Βάρη

αλλά από κάτι που πια δεν υπάρχει.

Δεν ξέρω καν από τι.

Δεν είναι καν μία η μορφή.

Στοιχειώνουν τον ύπνο μου

μα όχι τα όνειρά μου.

Δεν μπορούν να 

είναι ποτέ ξανά

αρκετά κοντά μου.

Ζωές που δεν μ' ανήκουν.

Μα μαθαίνω από αυτές στιγμές.

Η νοσταλγία πονά πιο πολύ

όταν αυτά που σου λείπουνε είναι άγνωστα.

Όταν όλα έχουν αλλάξει

κι εσύ έχεις αντέξει

και φτιάξει

τη δική σου ζωή.

Να μη χωράει ο,τι έχει ήδη 

περάσει κι αφήσει και μείνει πίσω.

Μα εμφανίζεται τα βράδια αόριστα.

Αναίτια.

Δεν είναι κανενός η μορφή.

Δεν είναι καν καλή.

Δεν είναι καν κακή.

Είναι απλά ένα περίγραμμα

Ή πολλά.

Δεν ξέρω τι ζητούν.

Ή αν εγώ τα ζήτησα να 'ρθουν.

Στα όνειρά μου θέλω να δω το μέλλον μου.

Αλλά πριν κοιμηθώ βλέπω το παρελθόν μου.

Παρατάσσονται σαν στρατιώτες 

μπροστά σε κλειστές πόρτες.

Στα μάτια που κλείνουν.

Μα τρυπώνουν ξανά.

Στου μυαλού μου τις βόλτες.

Δεν τις βλέπω καν.

Απλά τις νιώθω να με κοιταν.

Αν το σκέφτομαι αυτό θα τρομάξω.

Ενώ δεν είναι τίποτα εδώ.

Ούτε εκεί.

Τις μορφές,

για τις οποίες ξεκίνησα να μιλώ,

μόνο αν σταματήσω καλύτερα θα τις δω.

Ελπίζω να μην με τρομάξουν.

Ελπίζω να ονειρευτώ όμορφα πράγματα.

-Πες στις μορφές τι θες-

Να γίνουν καπνός από αρωματικό κερί.

Κι όχι από σκόνη, ή κάρβουνο, που καίει,

ή από άγνωστη πηγή.

Αρωματικό κερί της μνήμης.

Με όσα αφήνεις

Και με όσα πάντα

θα έχεις μέσα σου, βαθιά.

Και θα 'ρχονται τα βράδια.

Αόριστα.

Άρωμα της μνήμης.

Από αυτά που δεν σ' αφήνουν κι ας τα αφήνεις.