Φεγγάρια και συστήματα

Λέμε πως βλέπουμε το ίδιο φεγγάρι, εγώ, κι εσύ, κι οι άλλοι.
Είναι όμως το φεγγάρι ίδιο κάθε βράδυ;
Είναι ίδιο το φεγγάρι ένα βράδυ του ερωτευμένου,
του ποιητή, του παιδιού, του ταξιδευτή, του μόνου,
αυτού που ουρλιάζει κι αυτού που τραγουδάει;
Πόσα φεγγάρια έχω δικαίωμα να αναγνωρίσω;
Σε πόσους να δώσω αυτό τον τίτλο;
Πόσα φεγγάρια μπορώ να έχω; Μπορώ να έχω;
Μπορώ να πω πως ένα σώμα που περιφέρεται γύρω μου είναι "μου";
Μπορώ να πω πως ένα πρόσωπο που λάμπει φωτίζει το δικό μου;
Κουράζω το φεγγάρι με τα λόγια μου;
Με κουράζει; Ή με ξεκουράζει;
Λέω ψέματα; Λέω αλήθεια;
Αν δεν ξέρω και η ίδια, μπορώ να κατηγορηθώ γι' αυτό;
Το είδα. Κάθε φορά το είδα.
Έχει ο καθένας το δικό του φως και τα σκοτάδια.
Είναι οι άνθρωποι σαν φεγγάρια μοναδικοί, ή μοναχοί;
Εξαρτημένοι από μια γη.
Να μπαίνουν ανάμεσα σε εκείνη και τον ήλιο της.
Ο ήλιος είναι που δίνει ζωή στη γη,
μα αν ποτέ τον πλησίαζε πιο πολύ,
θα την έκαιγε, θα την έλιωνε, θα την έτρωγε.
Το φεγγάρι αναστατώνει τα νερά της,
συνοδεύει τα όνειρά της,
είναι γύρω και δίπλα της
παρά τις αποστάσεις.
Το φεγγάρι δε ζηλεύει τον ήλιο.
Κάνει το φως του δικό του
όταν αυτό είναι πιο κρίσιμο.
Στις εκλείψεις επιβάλει την παρουσία του μέσα από ενα φωτεινό κενό,
που δείχνει πως εκείνο είναι πιο κοντινό.
Στη γη ανήκει ένα φεγγάρι κι αυτή ανήκει σε έναν ήλιο.
Αλλά οι άνθρωποι θέλουν παραπάνω.
Έτσι μοιράζουν και ονόματα στα αστέρια συστηματικά.
Είτε είναι από πετρώματα είτε είναι από αέρια.
Αυτό που μας νοιάζει είναι το φως, το στιγμιαίο φως που ταξιδεύει στα χρόνια.