Τουλ-είπες

-Πάντα αργείς
-Πάντα βιάζεσαι

-Δεν θέλω "ευχαριστώ". Θέλω μια αγκαλιά.
-Τόσο ενθουσιάστηκα που θα στην έδινα..

Ήταν θαυμάσια. Ήταν καταπληκτικά.
Καμιά φορά η ομορφιά λειτουργεί αντίστροφα.
Όμορφος κόσμος, όμορφη αίσθηση, όμορφη στιγμή 

κι έτσι ομορφαίνει κι ο άνθρωπος που την έχεις μοιραστεί.
Το βλέμμα γλιστράει από τη θέα του παραθύρου στο πρόσωπο του.
Το χέρι - λίγο- ήθελε να γλιστρίσει από τα αντικείμενα.
Το φως _(τα 'παμε αυτά, κι ας ήταν γι' άλλο).
Τα λουλούδια, όνειρο. Αλλά να μην μπορείς να τα αγγίξεις.
- Τώρα που το σκέφτομαι, μπορούσα. Αλλά δεν το έκανα.
Να τα βλάψεις απαγορεύεται, όχι να τα χαϊδέψεις. -
Δεν τιμωρείται μόνο η αχαριστία, τιμωρείται κι ο φόβος κι η δειλία.
Μην καταλήξεις να πέφτεις στην ανάγκη να πληρώσεις 

ο, τι όταν στο προσέφεραν ήθελες να το διώξεις.
Το είχα σκεφτεί από πριν πως δεν πρέπει να μισείς όποιους σ' αγαπάνε, 

γιατί ξέρεις πως είναι να αγαπάς και να σε μισούνε.
Δεν μπορείς βέβαια να επιβάλεις με "πρέπει" να αγαπήσεις ή να αγαπηθείς.
Μπορείς, ωστόσο, φαίνεται, να το προκαλέσεις.
Με ένα χαμόγελο. Δικό σου ή αυτό που δημιούργησες στον άλλο.
Μπορεί η ευτυχία να φέρει αγάπη; Η κάτι σαν αγάπη.
Είναι εγωιστικό να αγαπάς όποιον σε κάνει ευτυχισμένο;
Δεν είναι πάντως καλύτερο να αγαπάς όποιον σε κάνει δυστυχισμένο.
Το να αγαπάς και να είσαι ευτυχισμένος είναι ιδανικό.
Αλλά ποιος ξέρει ποιο γίνεται πρώτο;