Ξέρω ότι μ' αγαπάς

Μ' αγαπάς. Το ξέρω. Το ξέρω ότι μ' αγαπάς.

Πόση αγάπη μέσα σου κρυμμένη κρατάς;
Πόση αγάπη χωράς;

Πόσους μπορείς να αγαπάς;

Με τον ίδιο τρόπο. Ή τον καθένα με διαφορετικό;

Αγαπάς για να αγαπηθείς, ή εσύ μπορείς και "χωρίς";

Το ότι μ' αγαπάς το ξέρω επειδή δεν θα σε έχω.

Το ότι μ' αγαπάς το ξέρω επειδή αποδεχεσαι να μην σε έχω, και να μην με έχεις.

Σ' αγαπώ. Μ' αγαπάς, γιατί μπορείς στην αβεβαιότητα των πάντων να μιλάς γι' αγάπη.

Να με λες αγάπη. Μου. Και να ακούγεται πολύ φυσικό. 

Στην αβεβαιότητα των πάντων. 

Και εν απουσία υποσχέσεων. 

Και γνώσης για το μέλλον. 

Και χωρίς να θέλω. Χωρίς να ξέρω τι θέλω. Ή ακόμα χειρότερα ξέροντας ότι δεν σε θέλω. 

Αλλά δε μπορώ και χωρίς.. Δηλαδή μου αρέσει να είμαι με.. Εσένα. 

Αλλά θα μπορέσω χωρίς εσένα. Κι αυτό είναι δεδομένο. 

Κι όμως, χωρίς να μ' έχεις, μπορείς να μ αγαπάς. 

Το ξέρω, όχι τόσο απ' όταν το λες, 

όσο σε πιστεψα όταν μου μίλησες για το να μη μου μιλάς. 

Γιατί έχω άλλα πράγματα να κάνω στη ζωή μου. Στις μέρες μου. Και στις νύχτες μου. 

Τα τραγούδια σου είναι απλά για όποτε προλάβω να ασχοληθώ. 

Θα έπρεπε να σου μιλώ. Δεν ξέρω γιατί (ηχο)γραφω, ενώ μπορώ να σου μιλώ. 

Φοβάμαι να σου υποσχεθώ πράγματα.

Αλλά ποτέ δε ζήτησες να σου υποσχεθώ πράγματα. 

Κι ούτε υποσχέθηκες κι εσύ. 

Πώς μπορείς να αγαπάς χωρίς να ξέρεις; 

Μέσα από την αγάπη σου με μαθάινω κι εγώ. 

Αλλά για σένα τι ξέρω; 

Πέρα απ' το ότι μ' αγαπάς;

Πέρα από το ότι μπορείς να μ' αγαπάς;

Δεν ξέρω καν αν σ' αγαπώ.