Σκέφτομαι και γράφω

"Μην γράφεις για 'μενα στο ημερολόγιο.

Γράψε για 'μενα στην άμμο, να τα πάρει το κύμα." 

μου είπες. 

Γράφω, για 'σενα, 

παρατήρησα, 

στα περιθώρια.

Δίνω τον κεντρικό χώρο
σε όλα τα ασήμαντα.

Ονόματα. 

Τι νόημα έχουν δεν ξέρω

και πόσο σύντομα θα τα ξεχάσω.

Γεμίζουν οι μέρες μου. 

Οι νύχτες φέρνουν λόγια,
εικόνες, σκέψεις, συναισθήματα.

Ψάχνουν να χωρέσουν αυτά.

Καλύπτουν τα κενά.

Κεντάω με το στυλό. 

"Σκέφτομαι και γράφω" εγώ.

"Πέφτω και σηκώνομαι" εσύ.

Και η ζωή κερί που λιώνει.

Το φως του φεγγαριού
καθρέφτης της ψυχής μου.

Πώς τολμάμε να μιλάμε για αγάπη;

Το έχουμε ανάγκη.

Να ονειρευόμαστε ένα καλοκαίρι 

που δεν είναι σίγουρο αν θα 'ρθει,

πιο σίγουρο είναι πως θα φύγει.

Κι όταν δεν σκέφτομαι,

κι όταν δεν γράφω,

παγώνω.

*Στο πρώτο μου Σκέφτομαι και γράφω είχα πάρει Α με τρεις τόνους. 

Κι έτσι ένιωσα πως αυτό είναι για 'μένα, ότι θα πάει καλά. 

Μακάρι να μπορούν να συνδυάζονται τα Α και οι τόνοι. 

Αρκετή

Είναι από αυτές 

τις στιγμές 

που νιώθω χαζή 

αλλά ανακουφισμένη. 

Βρέθηκε κάποιος να μου πει

πως είμαι αρκετή. 

Πως η ζωή είναι πιο απλή 

από όσο έχω φοβηθεί

και πιο περιπλοκη 

από όσο μπορώ να ελέγξω,

να πάρω την ευθύνη. 

Φτάνει να προσπαθώ,

και να με νοιάζει. 

Κι ας μην μπορώ,

και ας μην ξέρω. 

Δεν θέλει να πω, 

θέλει να κάνω. 

Να κάνω ο, τι θέλω, 

όχι να θέλω. 

Αποφυγή

Θες να αποφύγεις τον έρωτα,

αλλά δεν ξέρεις από πού θα σου 'ρθει.

Σου ανακατέβει το στομάχι.

Σου βουίζει στο κεφάλι.

Σε τραβάει από το πέτο.

Από το στήθος.

Σε πετάει 

από τη χαρά στη λύπη.

Σαν παιχνίδι.

Σαν κρυφτό.

Σαν πάλη. 

Πάλι.

Παίζεις.

Και δεν ξέρεις

ποιος είναι ο συμπαίκτης.

Αν είναι ίδιο 

το παιχνίδι για τον άλλο,

τον προηγούμενο,

τον επόμενο.

Ποιος θα σε κερδίσει.

Ποιος θα σε διαλύσει.

Ποιος θα σε ανθίσει.

Ποιος θα σε μαδήσει.

Ποιος θα σε γεμίσει.

Ποιος θα σε φωτίσει. 

Ποιος θα σε στριφογυρίσει.

Στη ζωή ποιος θα σε ξεναγήσει.

Αχ ένας έρωτας..

Δυο, τρεις.

Σε βουλιάζει και σε ανεβάζει.

Μια θάλασσα να πνιγείς 

καθώς σε αγκαλιάζει.

Νερό να γίνεσαι

και φωτιά την ίδια στιγμή.

Να λιώνει το κορμί

και να καίγεται η ψυχή. 

Όχι, δεν τα θέλω όλα αυτά.

Το μυαλό
σαν πέτρα σταθερή.

Χτίζει μια ζωή.

Έναν εαυτό.

Επιτίθεται στον κίνδυνο.

Χτυπάει κάθε τι 

ευάλωτο

που σε κάνει.

Από την πίεση ίσως γίνει διαμάντι.

Αξιοθαύμαστο.

Άτρωτο.

Να χαράζει..

Τι;

Μα 

ξανά

θα μπορεί

να κλαπεί, 

Το περιστέρι και το φεγγάρι

Ήταν κάποτε ένα φεγγάρι και ένα περιστέρι.
Το περιστέρι κοίταζε το φεγγάρι λαμπερό
και ήθελε να πάει σε αυτό.

Ρώτησε μια κουκουβάγια λοιπόν,
που γνώριζε τα μυστικά των μαγισσών,
κι αυτή του είπε πως αν απλώνε τα λευκά φτερά του
κάθετα στο δρόμο του φεγγαριού
σε μια γραμμή
και προσπαθούσε έτσι να πετάξει,
το ίδιο το φως του θα το τραβούσε εκεί.

Περιμένοντας μια νύχτα με πανσέληνο,
το περιστέρι είδε σε ένα πολύ ζωντανό όνειρο
πως είχε φτάσει ήδη στο φεγγάρι.
Για μια στιγμή το ένιωσε αρκετό αυτό.
Αρκεί να μπορούσε να ξανακοιμηθεί,
να κοιμάται για πάντα,
κι έτσι θα ήταν ευτυχισμένο.

Όμως άκουσε μια φωνή να το αμφισβητεί:
Τέτοια είναι η αγάπη σου;
Τόση είναι η δύναμη σου;
Αυτό ήταν;
Όχι, δεν είναι έτσι.

Το περιστέρι πέταξε πολύ,

και εκεί που ετοιμαζόταν να παραιτηθεί, 

βρέθηκε ξαφνικά να τα έχει καταφέρει 

να φτάσει στο φεγγάρι.

Όμως εκεί το κυρίευσε απογοήτευση.
Το φεγγάρι ήταν ξερό, ήταν παγωμένο κι έρημο.
Ένιωσε μοναξιά.
Του έλειπαν όσοι είχε αφήσει πίσω,
μια αγκαλιά, μια φωλιά,
κάποιος να το ακούσει,
κάποιος να του μιλήσει.

Πώς θα μπορούσε εκεί να ζήσει;
Θέλησε να γυρίσει.

Το φεγγάρι είναι στόχος.
Το φεγγάρι δεν είναι άνθρωπος.
Αλλά κι οι άνθρωποι είναι στόχοι.
Κι αν τους κατακτήσεις;
Θα φύγεις ή θα μείνεις;
Κι αν το θελήσεις,
θα καταφέρεις να τους κρατήσεις;
Τι θα κτίσεις;
Τι είσαι διατεθειμένος για αυτούς να αφήσεις;

Ο άνθρωπος πάτησε (σ)το φεγγάρι.
Κι έπειτα μόνο αποτυπώματα και μια σημαία.
Εγωισμός που κρύβεται στα όνειρα!

Και γιατί όχι;
Τα όνειρά μας μας ανήκουν.
Ή μήπως όχι;
Μήπως ανήκουμε εμείς στα όνειρά μας;

Ος: αρχή και βήμα
για άλματα και για βουτιές

στην παραγνωρισμένη μου σκέψη 

και άγνωστη ψυχή. 

Κλεμμένα και χρωστούμενα (της στιγμής)

Πόσα χαμόγελα σου χρωστάω;

Πόσα όνειρα;

Πόσα όμορφα λόγια σου πήρα;

Και πόσα δάκρια κρυφά να σου ‘χω δώσει;

Αυτά τα χαμόγελά σου που κλέβω.

Αυτά τα χαμόγελα μου που κλέβεις.

Αυτά που δε λες.

Το πόσο πονάς για να με γιατρεύεις.

Τι να σου δώσω;

Τι να σου ανταποδώσω;

Αφού κι η ίδια 

δεν καταλαβαίνω

να εκτιμήσω

ο,τι παίρνω από σένα.

Μακάρι να μπορούσα να σου πω..

Μακάρι.. Δεν ξέρω. Μακάρι να ‘ξερα. 

Μακάρι να ‘ξερα να στο πω..

Δεν ξέρω ποιον απ' τους δυο μας τιμωρώ.

Από ποιον στερώ τι.

Ποια αξία εκτιμώ.

Ποιος ήξερε καλύτερα από την αρχή.

Πώς αντέχεις;

Θα ήθελα να σε βλέπω

συνέχεια χαμογελαστό,

και δεν καταλαβαίνω 

ότι το χαμόγελο που μου δημιουργείς 

το πληρώνεις εσύ.

Λες τόσα όμορφα πράγματα

και δεν μιλάς για ο, τι σε στενοχωρεί.

Ενώ δεν θέλω να σε έχω, 

φοβάμαι μη σε χάσω.

Είμαι εγωίστρια.

Θέλω να χαμογελάς 

για να μπορώ να χαμογελάω κι εγώ.

Αυτό δεν είναι εγωιστικό;

Ας είναι τα όνειρά μας για καλοκαίρια

να μην πνιγούν στη θάλασσα.

Ας είναι να μπορέσω 

μια στιγμή 

να φιλήσω

σε αυτά τα χείλια

όλα τα λόγια που έχω ακούσει.

Θέλω τόσο πολύ να.. Θέλω αρκετά 

να σε αγκαλιάσω,

να σε σκουντήσω,

να σε αγγίξω,

με οποιοδήποτε τρόπο.

Δεν χρειάζεται καν να μου τραγουδάς.

Αρκεί να χαμογελάς.

Έχουμε ζήσει μέσα από τα τραγούδια.

Ξεγυμνώνουμε τις ψυχές μας, 

ανεξάρτητα από τα σώματα.

Το σώμα σου δεν ξέρω αν θέλω να το ξεγυμνώσω.

Θα ήθελα πάντως να το νιώσω.

Ας μου επιτραπεί

να χάσω 

τον έλεγχο

μια στιγμή.

Και να χάψω

ένα παραμύθι,

για όσο κρατήσει.

Σαμ πως κι αυτοί 

που περιμένουν μια ευτυχία αιώνια

έχουν καμια βεβαιότητα.

Ξέρουν κάτι περισσότερο;

Χαμογέλα για μένα.

Δεν είχα ιδέα τι σου κοστίζει.

Όπως και ούτε

ξέρω ακριβώς το πόσο αξίζει.

Δεν το συνειδητοποιώ.

Δεν θέλω να σ' έχω 

και δεν θέλω να σε χάσω.