Ιππότες

Υπάρχουν.


   Ομολογώ πως ακόμα κι εγώ έφτασα κάποια στιγμή να το αμφισβητώ. Είχα παρατηρήσει τους ιππότες να τους παριστάνουν ..πότες απευθυνόμενοι σε αφελείς -αυτοαποκαλούμενες-  "πριγκίπισσες". Όχι, εγώ δεν ανήκω σε αυτές. Όσοι με ξέρουν το ξέρουν. Πριγκίπισσα, ναι, είμαι και παραμένω- ή έστω προσπαθώ. Αλλά άλλου τύπου (σ' όλες τις λεπτομέρειες του οποίου δεν θα επεκταθώ εδώ). Του τύπου πάντως που δεν θα πλησίαζε ένας τέτοιος "ιππότης" και που ούτε κι εκείνη θα τον ήθελε- αντιθέτως, αν την φιλούσε θα αηδίαζε, καθότι ήδη ξύπνια.

   Από τα παιχνίδια ρόλων στο παρελθόν μου αργά ή γρήγορα συνειδητοποίησα πως ως αδρανής πριγκίπισσα έβρισκα τη δράση των ιπποτών πιο ενδιαφέρουσα. Αρχικά τους παρατηρούσα (όπως τους ποδοσφαιριστές της διπλανής αυλής του νηπιαγωγείου από τον κεντρικό "πύργο" μου, κατά τις μέρες που δεν είχαν το ενδιαφέρον της επίθεσης των "εχθρών" μου) 'Επειτα άρχισα να οργανώνω τακτικές, μάχες, σχέδια και στρατηγικές, διατηρώντας ωστόσο πάντα το θηλυκό εαυτό μου.  Δεν άφηνα την περιπέτεια στους ιππότες κι εγώ να περιμένω. Στο παραμύθι μου είχα δράση, ακόμα κι όταν ήταν μόνο μες στο μυαλό μου εκτυλιγμένο.

   "Το αποφάσισα. Δεν θέλω πρίγκιπα. Θέλω ιππότη." δήλωσα κάποια στιγμή της εφηβείας μου " Κι όποιος γνώρισε ποτέ τα άκρα της μαλθακότητας και της φιλαρέσκειας με καταλαβαίνει."

Οι πρίγκιπες των παραμυθιών στην πλειοψηφία τους δεν έχουν ούτε σπουδαία προσωπικότητα ούτε ιδιαίτερα ενεργό ρόλο (μερικοί δεν έχουν καν όνομα) αλλά ουσιαστικά αποτελούν τρόπαιο των ηρωίδων- πριγκιπισσών, εφόσον αυτές ξεπεράσουν διάφορες δοκιμασίες. Οι πρίγκιπες της ιστορικής πραγματικότητας κλεισμένοι στο παλάτι τους είναι συγχρόνως καλομαθημένοι και κακομαθημένοι μπούλιδες.Στη δική μου πραγματικότητα υπήρξαν και οι πρίγκιπες που είχαν ψώνιο "ευγενούς" και καμία σχέση με ευγένεια. Έτσι κατέληξα στους ιππότες που έχουνε κι ενέργεια και ξέρουν να φερθούν.

    Από το καταστάλαγμα των επιθυμιών μου στο μυαλό μου μέχρι να τους συναντήσω, ύστερα να τους γνωρίσω και να τους αναγνωρίσω πέρασε αρκετός καιρός. Όμως είναι πλέον στη ζωή μου.

    Οι ίδιοι ίσως δεν το ξέρουν ή μάλλον αρνούνται να το παραδεχτούν. Όταν είναι κακιά μάγισσα που τους προκαλεί, θα μπορούσε να κάνει τον χαρακτηρισμό να φανεί αδυναμία ή κοροϊδία στη σύγχρονη εποχή. Εγώ όμως το βλέπω πανδαισία κάθε φορά που προσέχω πως την αντιμετωπίζουν λεκτικά και πως υπερασπίζονται το δίκαιο απέναντι στα κάθε είδους κακά. Όταν δε είναι για να υπερασπιστούν εμένα που μπαίνουνε μπροστά.. Οι φιλικοί σωματικοί αγώνες είναι πιο κοντά στην κλασσική εικόνα για τους ιππότες, κι ας μην είναι η ουσία, συνιστούν αποδεικτικά στοιχεία που χαίρομαι επίσης αρκετά. Πρόσθετο ατμόσφαιρας οι συνεχείς πάνω κάτω καλπασμοί από δω και από κει, που δεν είναι, ωστόσο, εύκολο για τον καθένα να τους ανεχτεί. Είναι και οι θεωρητικές εκφράσεις, σημάδια καλλιέργειας, μα μάλλον είναι το λιγότερο. Τυπικές τρυφερές χειρονομίες, (επιλεκτική) ευγένεια, προθυμία να βοηθήσουν. Η χαρακτηριστική σκηνή: προσφορά του χεριού να στηριχθώ πιο ψηλά για να ανεβώ.

   Μα πάνω απ' όλα απολαμβάνω το γεγονός ότι η θέση μου στην πλοκή δεν είναι παθητική. Στην περιπέτεια είμαστε μαζί. Δεν τους πειράζει που αποτελώ πριγκίπισσα δυναμική. Με σέβονται, με εκτιμάνε, με διδάσκουν και μαζί μου πολεμάνε. Η αναμέτρηση, όταν είναι μεταξύ μας, τόσο ενδιαφέρουσα, τόσο ζωντανή, που δεν με νοιάζει ποιόν θα έχει νικητή, αρκεί μονάχα να συνεχιστεί. Κι όλα κρίνονται από μια κίνηση απλή που εφόσον βρει τον στόχο με ακινητοποιεί.